حجت‌الاسلام علیرضا خاتم – کارشناس مسائل مذهبی – در گفت‌وگو با انعکاس روز و به نقل از ایسنا در مورد غفلت برخی مسلمانان از واقعه غدیر و نپذیرفتن موضوع امامت گفت: پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله در مواضع مختلف و با بیان‌های متفاوت، ولایت و خلافت امیرالمومنین علیه السلام را ابلاغ کرده بودند. خورشید هدایت در غدیرخم با بیعت گرفتن برای امیرالمومنین علیه السلام، حجت را بر تمام مردم تا قیامت تمام کرد. با وجود تمام تمهیداتی که حضرت رسول برای ابلاغ این امر الهی به کار بست، تعداد زیادی از مردم، امامت، خلافت و وصایت او را انکار کردند. 

تکرار در تاریخ اوصیاء

این کارشناس مسائل مذهبی خاطرنشان کرد: با بررسی تاریخ انبیاء درمی‌یابیم که این مسأله نه تنها عجیب و دور از ذهن نمی‌باشد؛ بلکه نسبت به اوصیای انبیاء بزرگ الهی نیز سابقه داشته است. از آدم ابوالبشر گرفته تا انبیاء الوالعزم، با اینکه وصی بعد از خود را به مردم معرفی کرده و از ایشان عهد گرفته شد ولی به عهد خود وفا نکرده و وصی را تنها گذاشتند.

عدم وفای به عهد در بیان پیامبر اکرم(ص)

حجت‌الاسلام خاتم تاکید کرد: پیامبر رحمت و مهربانی، وقتی آیه‌  «وَأَوْفُواْ بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ؛ [۱]  و به عهد من وفا کنید تا به عهد شما وفا کنم»  نازل شد فرمود «به خدا سوگند آدم از دنیا رفت در حالی‌که از قوم خود پیمان گرفته بود که به فرزندش «شیث»، وفا کنند، ولی به او وفا نکردند و نوح از دنیا رفت درحالی‌که از قوم خود پیمان گرفته بود که به فرزندش «سام» وفا کنند، ولی امّتش به او وفا نکردند و ابراهیم خلیل از دنیا رفت و با اینکه از قوم خود پیمان گرفته بود که به فرزندش «سماعیل» وفا کنند، ولی امّتش به او وفا نکردند و موسی نیز از دنیا رفت در صورتی که از قوم خود پیمان گرفته بود که به وصی او «یوشع بن نون» وفا کنند، ولی امّتش به او وفا نکردند و عیسی بن مریم عروج کرده بود و از قومش پیمان گرفته بود که به وصی او «شمعون بن حمون صفا» وفا کنند، ولی امّتش به او وفا نکردند و من به زودی شما را ترک خواهم گفت و از میان شما رخت برخواهم بست و از امت خود، در ولایت علی بن ابی طالب علیه السلام پیمان گرفته‌ام؛ حال آن که آنان سنّت امت‌های پیشین خود را در سرپیچی و نافرمانی از وصی من پیش گرفته‌اند.»

وی افزود: پیامبر اکرم(ص) در ادامه بیان خود می‌فرمایند «بدانید که من پیمانم را با شما در باره‌ علی تجدید می‌کنم «فَمَن نَّکَثَ فَإِنَّمَا یَنکُثُ عَلَی نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَی بِمَا عَاهَدَ عَلَیْهُ اللَّهَ فَسَیُؤْتِیهِ أَجْرًا عَظِیمًا؛ [۲] پس هر که پیمان‌شکنی کند، تنها به زیان خود پیمان می‌شکند؛ و هر که بر آن چه با خدا عهد بسته وفادار بماند، به زودی خدا پاداشی بزرگ به او می‌بخشد.»

این کارشناس مسائل دینی بیان کرد: پیامبر(ص) در مورد امامت حضرت علی(ع) خطاب به مردم می‌فرمایند: «ای مردم! پس از من امیرالمومنین علی علیه السلام، امام و جانشین من در میان شماست. او وصی و وزیر من و برادر و یاور من و شوی دختر و پدر فرزندان من و صاحب شفاعت و حوض و لوای من است. هر که او را منکر شود، مرا منکر شده و هر که مرا انکار کند، خداوند عز و جل را انکار کرده است؛ و هر کس به امامت او اقرار کند، به پیامبری من اقرار کرده و هر کس به پیامبری من اقرار کند، به یگانگی خداوند عز و جل اقرار کرده است. ‌

ای مردم! هر که از علی فرمان نبرد، مرا فرمان نبرده و هر که مرا نافرمانی کند، خداوند عز و جل را نافرمانی کرده است و هر کس علی را پیروی کند، مرا پیروی کرده و هر کس مرا پیروی کند خداوند عز و جل را پیروی کرده است. ‌

ای مردم! هر که علی را در کلام و در عمل نپذیرد، مرا نپذیرفته و هر که مرا نپذیرد، خداوند عز و جل را بر فراز عرش خود نپذیرفته است. ‌ای مردم! هر کس از شما علی را امام خود برگزیند، مرا پیامبر خود برگزیده و هر کس مرا پیامبر خود برگزیند، خداوند عز و جل را پروردگار خویش برگزیده است. ‌

ای مردم! به درستی که علی، سرور همه‌ اوصیا و پیشوای بی‌همانندان و مولای مؤمنان است. دوستدار او دوستدار من و دوستدار من دوستدار خداوند عز و جل است و دشمن او دشمن من و دشمن من دشمن خداوند عز و جل است. ‌ای مردم! به پیمان خدا در مورد علی وفا کنید تا او در روز قیامت با بهشت خود شما را وفا کند.»[۳]

حجت‌الاسلام خاتم ادامه داد: امام صادق علیه السلام در تفسیر آیه «وَأَوْفُواْ بِعَهْدِی» فرمودند مقصود از این آیه، وفای به ولایت امیر مؤمنان علیه السلام است و منظور از  «أُوفِ بِعَهْدِکُمْ» این است که بهشت پاداش کسانی است که به عهد خود وفا کردند.»[۴]  از این روایت زیبا بدست می‌آید که انتصاب و معرفی وصی، سنت تمام انبیاء بوده و پذیرش ولایت امیرالمومنین علیه السلام، همچون پذیرش ولایت خدا و رسول بر همگان واجب است.  

پی‌نوشت

[۱] بقره، ۴۰.

[۲]  فتح، ۱۰.

[۳]  معانی الاخبار، ص ۳۷۲، ح ۱.

[۴]  کافی، ج ۱، ص ۳۵۷، ح ۸۹.

انتهای پیام