در ادامه سیدابوالفضل حسینی درباره‌ وضعیت ظاهری این لنگر توضیح داد: خوشبختانه لنگر (ANCHOR) در ابعاد نسبتاً بزرگی است و حدوداً دست‌نخورده باقی مانده که شانۀ لنگر (STOCK) از نوع چوب روس و به طول۶۰,۳ متر است که میانگین قطر آن ۲۹ سانتیمتر است. این لنگر ۶ نوار آهنی (BAND) به عرض پنج سانتیمتر دارد که تمام قسمت‌های آن از رسوبات دریایی پوشیده شده و نیاز به مرمت دارد. تنه‌ فلزی لنگر (SHANK) شکلی چهارگوش دارد و ضخامت آن بین ۸ تا ۱۰ سانتی‎متر و ارتفاع  ۶۵,۲ متر است. همچنین بازوها (ARM) و پنجه‌های(FLUKE)  لنگر نیز به واسطه رسوبات دریایی (مانند شن و صدف) پوشیده شده است. همچنین بالای تنه آهنی لنگر حلقه‎ای(RING) به ضخامت ۴ سانتیمتر و به قطر ۴۰ سانتیمتر و چشمی لنگر (EYE) به قطر ۵ سانتیمتر قرار دارد.

او با بیان این‌که این لنگر جزئی از یک شناور است که معمولاً از جنس چوب، سنگ یا فلز ساخته می‌شود و از طریق طناب، کابل و زنجیر برای برجای یا ثابت نگه داشتن کشتی در یک نقطه به‌واسطه فرو رفتن در بستر دریا به آن متصل می‎شود، اظهار کرد: درک فن‎آورانه لنگرهای تاریخی برای پژوهش‎های باستان‎شناختی و فرهنگ‎ دریایی از اهمیت خاصی برخوردار است، به طوری‌که با تفسیر و ارزیابی لنگرهای کشف‌شده می‎توان از وجود یک کشتی غرق یا متروک‌شده مطلع شد.

این کارشناس ارشد باستان‌شناسی با بیان این‌که اطلاعات به‌دست‌آمده درباره این لنگر سرنخ‎های خوبی هستند، گفت: بیشتر لنگرها به‌صورت منفرد و دور از بستر تاریخی و اصلی خودشان در مکان‎های متفاوت کشف می‎شوند که به دلیل خاصیت جابه‌جایی بسیار در بستر دریای کاسپین کشف مواد فرهنگی دریایی به‌صورت منفرد امری عادی به‎نظر می‎رسد.

او افزود: در هر صورت، از طریق رمزگشایی فناوری لنگرها می‎توان به سرنخ‎های خوبی برای طبقه‎بندی و گاه‌شماری آن‌ها دست پیدا کرد.حسینی با بیان این‌که بر اساس ارزیابی‎های اولیه فرض ما بر این است که  لنگر نویافته یک لنگر متعلق به کشتی جنگی یا ادمیرالتی (Admiralty anchor) باشد، گفت: علاوه‌براین در حال حاضر، در حال رایزنی با سایر شخصیت‎ها و نهادها برای نگهدای و مرمت آن هستیم.