این شاعر و منتقد ادبی در پی درگذشت مفتون امینی به انعکاس روز و به نقل از ایسنا، درباره ویژگی‌ها شعر  و جایگاه او در جریان شعر معاصر گفت: شعر مفتون یک شعر چندوجهی در زمان‌های مختلف بوده است؛ او در اوایل شاعری شعرهای کلاسیک می‌گفت و از یاران آل‌احمد و مرحوم ساعدی بود. مفتون آذربایجانی بود و به تدریج به سمت شعر نیمایی آمد، در سال‌های اخیر نیز یک‌سری شعر واگویه داشت که از جنبه شعر نیمایی دور شده و موسیقی جانبی خاص خود را داشت.

او افزود: بیشتر چشم‌انداز شعر واگویه، یک‌جور نگرش به طبیعت و طبیعت‌گرایی و نگرش به انسان در فضای آرمانی بوده است. چندین کتاب که از او چاپ شده است، فضای شعری روزگار پایانی‌اش، واگویه‌هایی بوده که به سمت شعر کوتاه رفته بود. نگرش به طبیعت و انسان دو ویژگی اساسی شعر او بود، البته یک‌جور واگویه‌های نصحیت‌گرایانه در کارهای آخرش دیده می‌شد.

معتقدی سپس بیان کرد: مفتون از نظر شخصیتی، آدم خوب و میانه‌ای بود، فضای شعر شاملویی را خیلی می‌پسندید و زمانی با شاملو روابط نزدیکی داشت. این اواخر کمتر در محافل دیده می‌شد و به گمانم تجربه‌های شعری پایان عمرش، فضاهای نزدیک به زبان امروز بوده که این موضوع او را از گذشته‌هایش دور می‌کند.

 این شاعر با بیان این‌که مفتون جایگاه خود را در شعر معاصر دارد، گفت: مفتون تجربه‌های فراوانی در حوزه شعر کلاسیک و نیمایی و بعد از آن داشته است. به گمانم مفتون یکی از چهره‌های ماندگار شعر امروز است، زیرا با عمر طولانی‌ که داشت، نزدیک‌ ۷۰ سال در حوزه نگرش‌ها و حوزه شعری متفاوت را طی کرده بود؛ همان چیزی که قبلا گفته‌ام «شعر به روایت مفتون امینی همچنان حکایت شنیدنی» است.

 او درباره تأثیر واگویه‌ها در نسل جدید گفت: تا حد زیادی زبان ساده‌گرایانه‌ای  که در این واگویه‌ها  وجود دارد، مفتون را از آن گذشته و مسائل شعر نیمایی و شعر کلاسیک به شدت فاصله داده است. خود واگویه‌ها فضایی به جوان‌ترها نشان می‌دهد که می‌شود به زبان ساده‌تری از طبیعت، از زندگی و از انسان مایه گرفت و شعرهای کوتاه سرود. به گمانم از این بابت در سال‌های پایانی نیز فضاهای تجربه‌گرایانه با خود داشت و از این جهت جزو شاعران صاحب‌نام معاصر است.

  به گفته معتقدی، مفتون با غزل‌سرایان معاصر خود کمابیش رابطه داشت و با شهریار رابطه نزدیک داشت و اواخر با شاملو نزدیک بود.

 محمود معتقدی با تأکید بر این‌که مفتون شاعر ماندگاری بود، بیان کرد: طنزپردازی و بذله‌گویی‌های مفتون یک وجه از شخصیت فرهنگی او بود. او آدم طنزپردازی بود و خاطرات زیادی از شاعران گذشته داشت و می‌توان گفت وجه دیگر شخصیت او، نگرش تاریخی‌اش بود. مفتون با وجود شخصیت برجسته‌ای که داشت، نسبت به جوانان احساس نزدیکی می‌کرد.

 انتهای پیام