«آلف شوبرگ»، کارگردان سوئدی برای فیلم‌های «عذاب» (۱۹۴۶) و «دوشیزه جولی» (۱۹۵۱)؛  «فرانسیس فورد کاپولا»، کارگردان آمریکایی برای فیلم‌های «مکالمه» (۱۹۷۴) و «اینک آخرالزمان» (۱۹۷۹)؛ «بیل آگست»، کارگردان دانمارکی برای فیلم‌های «پله فاتح» (۱۹۸۸) و «بهترین نیات» (۱۹۹۲)؛ «امیر کاستاریکا»، کارگردان صربستانی برای فیلم‌های «وقتی پدر برای کسب و کار رفته بود» (۱۹۸۵) و «زیرزمین» (۱۹۹۵)؛ «شوهی ایمامورا»، کارگردان ژاپنی برای فیلم‌های «ترانه‌ی غم‌انگیزی از نارایاما» (۱۹۸۳) و «مارماهی» (۱۹۹۵)؛ برادران «داردن» کارگردانان بلژیکی برای فیلم‌های «روزتا» (۱۹۹۹) و «بچه» (۲۰۰۵)، «میشائل هانکه» سینماگر اهل کشور اتریش برای فیلم‌های «ر.وبان سفید» (۲۰۰۹) و «عشق» (۲۰۱۲) و «کن لوچ» کارگردان انگلیسی برای فیلم «بادی که در علفزار می‌پیچید» (۲۰۰۶) و «من، دنیل بلیک» (۲۰۱۶)؛ دیگر چهره‌هایی هستند که دو بار برنده جایزه بهترین فیلم جشنواره کن شده‌اند. 

در میان کشورهای برنده نخل طلای کن (نخل طلا به‌علاوه‌ی جایزه بزرگ جشنواره) کارگردانان آمریکایی با ۱۹ بار کسب این جایزه سینمایی، با اختلاف پیشتاز هستند و «ترنس مالیک» آخرین کارگردان آمریکایی است که در سال ۲۰۱۱ با فیلم «درخت زندگی» موفق به کسب این جایزه مهم سینمایی شد.

پس از آمریکا، سینمای ایتالیا با ۱۳ جایزه در مکان بعدی پرافتخارترین کشورها در جشنواره کن قرار دارد که آخرین بار در سال ۲۰۰۱ با فیلم «اتاق فرزند» ساخته «نانی مورتی» موفق به کسب این جایزه شد.سینمای فرانسه کشور میزبان هم تاکنون ۱۱ بار موفق به کسب جایزه نخل طلا شده که البته یک جایزه بصورت مشترک با کشور اتریش برای فیلم «عشق» است و آخرین بار آن به سال ۲۰۲۱ با فیلم «تیتان» ساخته «ژولیا دوکورنو» بازمی‌گردد. 

کارگردانان انگلیسی هم کسب‌ ۹ نخل طلای کن را تجربه کرده‌اند که آخرین بار آن در سال ۲۰۱۶ با فیلم «من، دنیل بلیک» ساخته «کن لوچ» رقم خورد.تنها سهم سینمای ایران از نخل طلای جشنواره کن در سال ۱۹۹۷ رقم خورد که عباس کیارستمی با فیلم «طعم گیلاس» این عنوان را تصاحب کرد.