به گزارش انعکاس روز و به نقل از ایسنا با شدت گرفتن تغییرات اقلیمی و گسترش خشکسالی، ارزش آب روز به روز بیشتر می‌شود و حتی ممکن است جنگ‌های آینده بر سر آب اتفاق بیفتد. در این شرایط، توجه و اهمیت دادن به موضوع آب‌های مشترک و مرزی از ارزش بالایی برخوردار است. کشور ما با مساحت بالایی که دارد، در نقاط مختلفی آب خود را با همسایگان تقسیم می‌کند و برای تصمیم گیری درباره این آب باید دیپلماسی آب محقق شود.

محسن موسوی در گفت و گو با انعکاس روز و به نقل از ایسنا با اشاره به موضوع دیپلماسی آب اظهارکرد: ما در این سال‌ها برای تامین آب زابل به جای دیپلماسی آب به اقدامات گران قیمت روی آوردیم این درحالیست که امکان انجام  کارهای بهتری در چهار دهه گذشته بود. منظور از اقدامات بهتر دیپلماسی آب است دیپلماسی آب فقط این نیست که هیئتی به افغانستان برود و برگردد.  دیپلماسی آب اصول دارد، دراز مدت است و چندوجهی. دیپلماسی آب تنها مذاکره مستقیم نیست.

وی ادامه داد: کشور ترکیه در این زمینه کار ظریفی انجام داده است. این کشور اخیرا طی قراردادی که با کشور افغانستان به امضا رسانده، برای کنترل فرودگاه کابل به وسیله پیمانکاران ترک با افغان ها به توافق رسیده است. قطعا این طرح، مقدمه‌ای  برای کارهای دیگر است.

موسوی اضافه کرد: ما تنها برای رودخانه هیرمند با ظرفیت ۷ میلیارد متر مکعب آب قرارداد داریم در حالی که از فراه رود افغانستان با ظرفیت ۱.۵ میلیارد آب که قراردادی هم ندارد، غافلیم.  مذاکره برای آب چند راه دارد که یکی از آن‌ها صحبت مستقیم است. واضح و مبرهن است که این روش با مخالفت سران افغانستان همراه خواهد شد. سیستم‌های دیپلماتیک حول ساز و کار بده بستان می‌چرخند. وقتی چیزی برای ارائه نباشد، چیزی هم به دست نخواهید آورد.

وی در ادامه گفت: برای آغاز فرایند بلندمدت مذاکره آب، کشور ایران می‌تواند نیازهای عمرانی، اشتغالزایی و صنعتی ولایت فراه افغانستان را تامین کند. این استان بسیار محروم است. این اقدامات می‌تواند منجر به قراردادی شود که طی آن فراه رود آزاد گذاشته شود. این یک خبر نیست، بلکه یک اخطار است. ساخت سد بخش آباد در این منطقه در حال آغاز است. اگر این سد زده شود، فاتحه هامون خوانده خواهد شد. ما باید اقداماتی انجام دهیم تا نیاز مردم محروم این منطقه را به توسعه کشاورزی برطرف کنیم تا مجبور به ساخت سد نشوند و اجازه روانه شدن سیلاب‌های فصلی را بدهند.

موسوی اضافه کرد: در مرزهای شمالی و رودخانه ارس، ترک‌ها بالادست هستند و ما پایین دست.  در کنوانسیون سال ۱۹۹۷ که درباره مسیرهای آبی غیرقابل کشتیرانی است، احترام به پایین دست مد نظر قرار گرفته است. نکته قابل تامل این است که خبری از امضای کشورهای ایران، ترکیه و افغانستان پای این کنوانسیون نیست اما کشورعراق آن‌ را امضا کرده است.

وی افزود: ما باید حوضه آبریز مشترک(RBO)  یا یک کمیته مشترک حوضه آبریز را تشکیل دهیم تا کشورهای ذی نفع مانند ترکیه، ارمنستان اذربایجان و ایران منافع و مضار خود را مطرح کنند و از وضعیت یکدیگر باخبر شوند. در این خصوص وزارت امور خارجه و نیروی ما باید قوی عمل کنند و برای این کار نیز نیازمند دیپلمات‌های رشته آب یا متخصصان آبی هستیم که مسلط به دیپلماسی باشند که ما نداریم. ما باید در مذاکرات خود منافع سه استان آذری زبان خود را مطرح کنیم. ترکیه و آذربایجان برای همزبانان خود احترام خاصی قائلند.

موسوی تاکید کرد: باید حداقل ۴ میلیارد متر مکعب آب در اولین نقطه ارس که در پلدشت قرار دارد، وارد کشور ایران شود تا نیاز آبی مهمترین دشت این منطقه که مغان است، به خطر نیفتد. حقابه رودخانه ارس که باید جاری باشد، ۳۵ متر مکعب بر ثانیه است که حدود ۱ میلیارد متر مکعب آب را تشکیل می‌دهد.سه میلیارد متر مکعب باقی مانده باید وارد ارس شود و طبق پروتکل های موجود با اتحاد جماهیر شوروی که هنوز هم برقرار هستند، نیمی  به مصرف آذربایجان و ارمنستان و نیمی نیز به مصرف ما برسد.

وی با اشاره به آلودگی ایجاد شده در ارس گفت: کارخانه‌های تولید مس ارمنستان در نوردوز باید مورد بحث قرار گیرند. ضایعات این کارخانه‌ها سمی است و علی رغم اخطارهای متعدد هنوز وارد ارس می‌شود.   

آیا دستورالعملی برای تقسیم عادلانه آبی که از ترکیه نشات می‌گیرد، وجود دارد؟

موسوی با بیان اینکه ترکیه آب منطقه را در کنترل خود دارد،‌اظهارکرد: کشور ترکیه روی رودهای دجله و فرات سدهای عظیمی ساخته و  کنترل دجله و فرات را به دست گرفته است. ترکیه سه برابر مقدار روان آب دجله در بالادست حجم ساخته است. با توجه به اینکه ما کنوانسیون آب پایین دست را امضا نکردیم، تنها به صورت عرفی می‌توانیم خواستار دریافت آب باشیم.  

وی در پایان گفت: در هورالعظیم عرف این است که هزاران سال آب دجله به تالاب بین المللی هورالعظیم می‌ریخته و باید این روند حفظ شود. اما شواهد چیز دیگری را نشان می‌دهد. دو سوم این تالاب که در عراق است، کاملا خشک شده و یک سوم آن که در ایران است، به وسیله رودخانه کرخه زنده نگه داشته شده است. مشکل ما تامین آب دجله است چرا که فرات و دجله در قرنه عراق به هم می‌پیوندند و شط العرب و در ادامه اروندرود را تشکیل می‌دهند. تامین آب دجله از سرچشمه‌های ایران ۱۵ الی ۲۰ درصد است و مابقی آن مرتبط به ترکیه است. دولت ایران همواره به قانون نانوشته ۵۰ ۵۰ متعهد بوده است و حتی در صورت بهره برداری از این آب، سهم کشورهای دیگر را پرداخته است.

انتهای پیام