حمید عسگری

پدر بزرگی داشتم با روحیات سنتی مرد سالار که علیرغم داشتن نوه های اغلب جوان و امروزی، تا آخر عمر نگاهش به زندگی و خانواده و جامعه را تغییر نداد. از آن دسته انسان هایی بود که محبتش را بروز نمی داد و کسی متوجه هیجان و یا احساسات عاطفی او نمی شد. کم حرف می زد و بیشتر با نگاه و سکوت نسبت به مسائل پیرامونش واکنش نشان می داد.

البته این راهم باید گفت که در حمایت از فرزندان و نوه ها و اقوام نوعی احساس مسئولیت وصف ناشدنی داشت و به قولی دستگیر و حلال مشکلات بود. اما در عوض مادربزرگ نقطه مقابل او در همنشینی و مشارکت عاطفی با تمام اعضای خانواده بود. در بروز مشکلات آنچنان کلام و حضورش دلگرم کننده بود که ادم را ناخواسته مجبور می کرد نیمه پر لیوان را ببیند و با امید به حل مشکلات حرکت کنیم.

شاید اگر خیلی رسمی تر بخواهم این دو را به عنوان دو مکمل تشریح کنم، پدربزرگ مسئولیت سخت افزاری وقدرت سخت را مدیریت کرد و مادربزرگ در حوزه نرم افزاری و قدرت نرم توانایی داشت.

امروز کشور ما نیز دچار بحران هایی شده است که خانواده های ایرانی را دچار مشکلات عدیده کرده است. آسیب هایی که از بلایای طبیعی گرفته تا مشکلات معیشتی و تحریم های خارجی و حالا هم کرونا…

این آخری به سبب نوع درمانش و ضرورت ها و محدودیت ها باعث آسیب روحی و روانی برای جامعه شده است. شنیدن اخبار افزایش تعداد مبتلایان و قربانیان و سبک و سیاق مبارزه با این ویروس از سوی مسئولان، تحمل این فشارها را سخت تر نموده است.

هنوز درمانی برای این بیماری کشف نشده و تنها راه مقابله با آن قطع زنجیره ارتباطی میان افراد جامعه است . لذا این قطع زنجیره مردم را مجبور به قطع تمام فعالیت های روزانه و مراودات کاری و اجتماعی کرده است. طبیعی است که روحیه آنها تضعیف شود، دچار افسردگی و یا بروز اختلالات عصبی شوند.

اینجاست که باید بحث تقویت روانی جامعه پررنگ شود. این وظیفه تمام افرادی است که در کشور چهره ای شناخته شده هستند. متناسب با جایگاه و وظیفه و توانایی که دارند باید در این بزنگاه های حساس دین خود را به مردم ادا کنند.

بحث ساختن کلیپ و گذاشتن پست در فضای مجازی و هشتگ درست کردن برای درخانه ماندن، به جای خود، اما به قول قدیمی ها “بی مایه فطیر است”. مردم از این حرف ها و از این پیام ها فراوان شنیده اند و حسرتشان زمانی بیشتر می شود که آنهایی که پیام و شعار می دهند خود برای تعطیلات عیدشان برنامه دارند و یا برای درامان ماندن از کرونا به مسافرت های جنوبی رفته اند.

درآلمان، آنگلامرکل صدراعظم این کشور از خانه نشینی خود عکس و گزارش می دهد، نخبگان علمی و فناوری درجهان همچون بیل گیتس و بنیاد استیو جابز چند صد میلیون دلار برای کشف دارو و کمک به بیماران کرونایی اختصاص داده اند، ورزشکاران و باشگاه های ورزشی با اختصاص مبالغ مالی برای طرفداران و نیازمندان در این شرایط کرونایی دلگرمی ایجاد کرده اند، بازیگران و خوانندگان مشهور با خانه نشینی و کمک های مالی گسترده به کمپ های مبارزه با این بحران حمایت طرفداران خود را جلب کرده اند و حتی برخی از آنها همچون راسل کرو که خود به کرونا مبتلا شده است، مبلغی را برای درمان بیماران اختصاص داده است. رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه هفت ماه حقوق خود را برای کمک به درمان اختصاص داده و وزرا و نمایندگان پارلمان و حتی شهرداران مناطق از حقوق شخصی خود مبالغی را اختصاص داده اند و…

حال که جز وزارت بهداشت و کادر درمانی، بیشتر مسئولان دولتی و نمایندگان مجلس در تعطیلی به سر می برند، بد نیست درصدد ارتقای روحیه مردم برآیند. به جای ناپیدا بودن و بی خبری جامعه از آنها، بهتر است که کمی خارج از چارچوب های رسمی به همراهی با جامعه بپردازند و به سهم خود با کمک های مالی قدمی در بهبود وضعیت درمان کرونا در کشور بردارند.

این را خوب می دانیم که با چنین کمک های مالی اتفاق خاصی در بودجه درمانی رخ نمی دهد، اما وقتی مردم می بینند که مسئولان به غیر از حرف زدن و جلسه تشکیل دادن و هنرمندان و ورزشکاران و چهره های مشهورشان به جز پست گذاشتن در اینستاگرام به صورت عملی هم پای کار هستند، روحیه می گیرند و همراهی بیشتری در دوران قرنطینه خواهند داشت.

امروز وقت آن است که از روی دست جوامع و شخصیت های مختلف در سراسر جهان که اقدامی موثر در بهبود روحیه مردم برمیدارند، مشق کنیم. باید میان ریاکاری و ارضای توقعات جامعه فرق بگذاریم. اگر مسئولان و هنرمندان برای کمک به درمان و بهبود شرایط کرونایی مبلغی را از جیب شخصی خود اختصاص دهند، مطمئنا انگ ریاکاری به آنها نمی چسبد. اما مسلماً بی حرکت بودن آنها در این وانفسا، موجب بی اعتمادی و جدایی میان آنها و جامعه خواهد شد.

بعداز تحریر:

دراین شرایط و خستگی روحی واقعا جای پدربزرگ ها و مادربزرگ ها خالی است، مراقب پیرها و سالمندان خود در این روزها باشیم.