به گفته سهیلا جوادی، همسر علی سلیمانی این هنرجویان بیش از یک سال نزد علی سلیمانی و با همراهی یکی از دوستانش حسین میرزایی آموزش دیدند. آنان دختران و پسران تازه جوانی بودند که در مسجد محله، آموزش دیدند و بخشی از آموزه‌های خود را در همان مسجد به اجرا گذاشتند اما مربی‌شان برای آنان آرزوهای دور و درازی داشت. او در نظر داشت دامنه فعالیت شاگردان خود را گسترده‌تر کند. علی سلیمانی دلش می‌خواست برای هنرجویانش در سالن‌های تخصصی تئاتر نوبت اجرا بگیرد تا این بچه‌های جوان بدانند در این دنیای بزرگ و بی‌رحم ، جایی هم برای آنان هست. بدانند مربی‌شان نمی‌گذارد آمال جوانانه آنها به دلیل جبر زندگی و نداری، یک گوشه اسیر شود بلکه دست‌شان را می‌گیرد و آنان را به فضایی می‌برد که برای چند ساعت هم شده، رنج محرومیت‌های خود را فراموش کنند اما زندگی باز هم به این نوجوانان سخت گرفت و بال و پر رویاهایشان پیش از اینکه به پرواز دربیاید، بدجوری شکسته شد.

علی سلیمانی با آن همه شیرینی که در بازیگری و کردار و رفتار داشت، با درگذشت غمبارش، کام دوستداران خود را تلخ کرد ولی شاید تلخکامی بچه‌های محروم محله هرندی، پررنگ‌تر باشد.چهل روز پیش این بچه‌ها می‌دانستند ویروس نفرت‌انگیز کرونا، معلم‌شان را از آنان گرفته است. آنان شاید مجالی نداشته‌اند برای تماشای بازی‌های خاطره‌انگیز علی سلیمانی در نمایش‌های «شکار روباه»،«خنکای ختم خاطره» ، «چشم به راه میرغضب»، «عزیز مایی»، «ترن» و نمایش اجرا نشده «روز حسین» یا فیلم‌های سینمایی «بی‌پولی»، «تنگه ابوقریب»، «نجات یافتگان»، «قارچ سمی» یا مجموعه‌های تلویزیونی «وضعیت سفید»، «پایتخت ۴»،  «سقوط یک فرشته»، «داستان یک شهر» و … ولی حضور پرانرژی و گرم استاد خود را در کلاس‌های بازیگری به یاد دارند و شاید هم در این میان یک نفر دست خیری بالا بزند و به آرزوی این تازه جوانان و آمال علی سلیمانی که پنجاه سال از زندگی عمر گرفت؛ جامعه عمل بپوشاند. قرار است کتاب زندگی او منتشر شود که در مرحله پیاده سازی است و بعد از آن مراحل بعدی طی خواهد شد.