ناپلئون برای تحقق این هدف در راه حمله به کشورها آثار هنری و تابلوهای باارزش تاریخی را نیز به سرقت می‌برد تا به موزه‌ای در پاریس منتقل کند؛ موزه‌ای که در نوع خودش بی نظیر بود. این موزه همان موزه معروف لوور است که ساختمانش را در سال ۱۱۹۰ پادشاه فیلپ آگوست بنا نهاد. او این کاخ را بنا نهاد تا در زمان غیبتش به سبب حضور در جنگ‌ها، دژی برای شهر باشد. بعدها این کاخ تبدیل به کاخی سلطنتی شد که تمام پادشاهان فرانسه تا زمان لویی چهاردهم در آن سکونت داشتند. لویی چهاردهم آن را به مدرسه و مرکزی هنری تبدیل کرد و مقر جدید حکومت را به ورسای تغییر داد.

با ظهور انقلاب فرانسه، مقامات فرانسوی اعلام کردند که کاخ لوور به موزه‌ای ملی تبدیل می‌شود تا مکانی برای نمایش آثار تاریخی فرانسه باشد. بدین ترتیب در تاریخ ۱۰ آگوست ۱۷۹۳ برای نخستین بار درهای لوور به عنوان موزه به روی مردم باز شد. اوایل قرن ۱۹، زمانی که ناپلئون به قدرت رسید، موزه لوور تازه کار بود و حوادث زیادی در انتظارش بود.

ناپلئون می‌خواست موزه لوور نه تنها در اروپا بلکه در جهان بی نظیر باشد. او می خواست لوور مجموعه ای از گنجینه‌های کشورهای مستعمره فرانسه را در خود جای داده و نماینگر شکوه فرانسه باشد.زمانی که لوور یک مدرسه هنری بود و آثار هنری فرانسه را در خود جای داده بود، تنها ۵۰۰ اثر هنری را شامل می‌شد اما ناپلئون ده ها هزار تابلو، مجسمه و آثار هنری کشورهای دیگر را به آن افزود.

ناپلئون گرفتن آثار هنری که خودش از هر کشور انتخاب می‌کرد را جزو توافقنامه صلح در نظر گرفته بود و در واقع این یکی از شروطش برای صلح بود. او ۵۰۰ نسخه خطی تاریخی از واتیکان و ۳۰۰ قطعه تاریخی را در معاهده تولنتینو در سال ۱۷۹۷ به دست آورد. یکی از استاتید دانشگاهی در روم در مورد آثار مسروقه که پس از دوران ناپلئون به خانه بازگشتند می‌گوید که فاجعه غارت‌های هنری ناپلئون چیزی کمتر از فاجعه جنگ‌های او نیست.

طبق این گزارش، در سال ۲۰۱۸ مورخی به نمایندگی از امانوئل مکرون ـ رییس جمهور فرانسه ـ  در پژوهشی به دنبال برآورد و جبران خسارت‌های آفریقای جنوبی در پی غارت‌های صورت گرفته بوده است. این مورخ معتقد است غارتگران نه تنها گنجینه‌ها که عزت نفس ملت‌ها را نیز به تاراج برده‌اند.