علی نصیریان در قالب فایل صوتی پیام خود را منتشر کرد. در این پیام آمده است:
«به بهانه تولد یاد می‌کنم از یار دیرین و همکار پیشین خود عزت الله انتظامی که در عرصه تئاتر و سینمای ایران چه خود درخشید و نامش و خلاقیت‌هایش در تاریخ این هنرها ماندگار شد. از اواخر دهه ۳۰ با او آشنا شدم و سال‌ها با هم کار کردیم در مقام بازیگر و کارگردان در تئاتر و سینما که سینما را با مهرجویی نازنین شروع کردیم.

انتظامی سوای فرهنگ و آموزشی که از نوشین و سفر آلمان اندوخته بود، هنرمندی خودجوش بود و با طبیعت خلاقه خود به شخصیت‌های نمایشی جان می‌بخشید و آنها را تصویر می‌کرد. او از طبیعت خلاقه خود مایه می‌گذاشت که حافظ می‌گوید «بشوی اوراق اگر همدرس مایی / که درس عشق در دفتر نباشد»؛ درس عشق هنر در دفتر و دستک نیست، در ذات انسان است اگر بتوان آن را جست و رام کرد که جستن و رام کردن آن آسان نیست و به رنج و تلاش بسیار نیاز دارد. البته آموزش و تربیت برای همین چیزهاست و انتظامی توانسته بود. او حقیقتاً توانا بود، خدایش بیامرزد و روحش شاد.»

داریوش مؤدبیان نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر که سابقه دوستی و همکاری طولانی با انتظامی داشت نیز در پیامی تصویری از عزت الله انتظامی یاد کرد که این پیام در ذیل آمده است.ایرج راد دیگر چهره شناخته شده بازیگری و کارگردانی تئاتر هم که همکاری‌های متعددی با عزت‌الله انتظامی را در کارنامه کاری خود به ثبت رسانده، در پیامی تصویری از این هنرمند فقید یاد کرد.

شکرخدا گودرزی مدیر خانه موزه انتظامی که خود در زمینه بازیگری و کارگردانی تئاتر فعالیت می‌کند و تجربه همکاری با عزت‌الله انتظامی را هم داشته در پیامی مکتوب به مناسبت سالروز تولد این بازیگر فقید چنین گفت: «تئاتر معاصر ایران نام پنج بازیگر عصر طلایی تئاتر ایران را بر تارک طلایی خود دارد که به آنها عنوان پنج تن داده‌اند. عزت الله انتظامی، محمدعلی کشاورز، داوود رشیدی، جمشید مشایخی و علی نصیریان.

بسیار مفتخرم که در محضر این بزرگان بوده‌ام و در حال حاضر مسئولیت خانه موزه استاد عزت الله انتظامی را بر عهده دارم. سی و یک خرداد زاد روز ستاره‌ی آسمان بازیگری ایران آقای بازیگر، استاد انتظامی ست. همکاری سال‌ها فعالیت صنفی با ایشان در خانه تئاتر جای خود دارد، اما افتخار همکاری نزدیک با عالیجناب آقای انتظامی در فیلم سینمایی «جایی برای زندگی» نصیبم شد. من نقش یک گروهبان ارتشی را فیلم جایی برای زندگی داشتم که قرار بود خبر پیشروی نیروهای متجاوز عراقی را به پشت جبهه برساند و تقاضای کمک کند. در مسیر با شخصی به نام عیدی محمد که نقش آن را آقای انتظامی بازی می‌کرد مواجه، و بین آن دو چالش زیبایی ایجاد می‌شود که به مدد سانسور این مواجهه در اکران آسیب جدی دید ….

زمانی که تمرین می‌کردیم آقای انتظامی چنان درست و دقیق و با جدیت به کاراکتر جان می‌بخشیدند که من هم باید حیرتم را از این همه توانایی پنهان می‌کردم و به خودم می‌گفتم: این به قول آقای انتظامی «عکس یادگاری» فرصتی ست که کائنات در اختیارم قرار داده که بتوانم آموخته‌هایم را به کار ببندم، پس بیشترین بهره را نصیب خودت کن شکرخدا! می‌دانستم هیچ راهی برایم نمانده مگر اینکه همپای یک تجربه گرانسنگ خودم را بالا بکشم و به آن چالش زیبای زندگی روح ببخشم. وقتی کار تمام شد آقای انتظامی با آن صدای خاص و لحن صمیمی خود گفت: باریکلا، خوب بود!

هر چند نقش کوتاه بود اما زندگی نقش زیبا بود با کنار آقای انتظامی قرار گرفتن. و آنجا بود که دریافتم نقش کوتاه و بلند بی معناست. هر نقش یک قصه و یک زندگی، همراه خود دارد. یادش گرامی باد»