به گزارش انعکاس روز و به نقل از ایسنا، همایون خرم هیچ‌گاه در کنسرت‌هایش به دنبال دست و تشویق حاضران نبود. آنچه او را خوشحال می‌کرد، حضور حداکثری قشر جوان در کنسرت‌هایش بود. خرم دوست داشت راه موسیقی ایرانی را به جوانان نشان دهد.

آخرین بار سال ۸۸ بود که پس از ۱۰ سال به روی صحنه رفت و در آغاز به اجرای قطعه «شوری در سر دارم»، پرداخت. پس از این اجرا، در آخرین مصاحبه که با سایت موسیقی ما انجام شد، حس خود را چنین تشریح کرد: «صحبت درباره آن واقعا مشکل است. کلمه‌ای برای آن پیدا نمی‌کنم. یک نوع شوقی در من پیدا شد، بیشتر از این نظر که مردم توجه کردند که بیایند و ببینند اجرا به چه صورت خواهد بود. وقتی که وارد شدم و سالن را پر دیدم با خودم گفتم که معلوم است که مردم ما کسانی را که برای موسیقی عاشقانه کار کرده‌اند، فراموش نمی‌کنند و به این نتیجه رسیدم که بیراهه نرفته‌ام و اگر خیلی وقت‌ها فکر کرده‌ام که نتیجه کار زیادم چه خواهد ‌شد، فهمیدم که به یک شور عاشقانه برای مردم تبدیل شده است.»

همایون خرم به سال ۱۳۰۹ در شهر بوشهر دیده به جهان گشود. بیش از یک‌ سال از سنش نگذشته بود که همراه خانواده‌، به تهران آمد. پدرش هر وقت فرصت می‌یافت از موسیقی اصیل ایرانی غفلت نمی‌ورزید و به دستگاه‌ها و گوشه‌های این موسیقی غنی توجه خاص داشت و هنگام فراغت را با صفحات گرامافون و گوش دادن به آن سپری می‌کرد و از دستگاه‌ها و مقام‌های موسیقی اصیل،‌ بیش از همه به «اصفهان» علاقه داشت.

به همین سبب وقتی همایون بزرگ و نوازنده ماهری شد، به خاطر دلبستگی مادر و پدرش، آهنگ‌هایی نظیر «رهگذر» و «خسته دلان» را در دستگاه «همایون» و «گم‌شده» را در «اصفهان» ساخت و تقدیم آنان کرد.

بیش از هفت بهار از سنش نگذشته بود که با تهیه «نی لبکی» روزها برای خود با آن نواهایی را زمزمه می‌کرد. در ۱۱ سالگی به مکتب استاد «صبا» راه یافت.

پس از امتحانی که توسط ابراهیم خان منصوری که در آن زمان سرپرستی موسیقی رادیو را به عهده داشت از وی به عمل آمد،‌ اولین برنامه او تحت عنوان «نوازنده چهارده ساله»، (این عنوان را مرحوم منصوری با توجه به سن همایون برای وی انتخاب کرده بود) در ساعت ۹ و ۴۵ دقیقه شب از رادیو تهران پخش شد و از فردای آن روز نام نوازنده چهارده ساله در بسیاری محافل مطرح شد.

خرم بیش از بیست و پنج سال با رادیو همکاری داشت که چندین سال به عنوان «تکنواز ویلن» روزهای جمعه برنامه داشت و ضمنا در برنامه «تکنوازان» همراه با هنرمندانی چون «جلیل شهناز»، «فرهنگ شریف»، «منصور صارمی»، «رضا ورزنده»، «مجید نجاحی» و «فضل اله توکل» همراه با «امیرناصر افتتاح» و «جهانگیر ملک» همکاری و برنامه داشت. برنامه دیگری نیز به نام: «شاعران قصه می‌گویند» روزهای جمعه از رادیو پخش می‌شد که بیشتر برنامه‌های آن توسط وی ساخته و اجرا می‌شد و آرم مخصوص و جالبی داشت که از ساخته‌های خود او بود.

اگر بخواهیم تعداد کل برنامه‌های موسیقی ایرانی اعم از برنامه موسیقی ایرانی «نیم ساعته»، موسیقی ایرانی «ربع ساعته»، برنامه‌های مختلف «گلها» و موسیقی ایرانی«FM» و ساز سلو «تکنوازان» را که همایون خرم در رادیو اجرا کرده است برشماریم جمعا شاید به بیش از ۴۰۰ برنامه برسد.

همایون خرم، ‌از میان انبوه آهنگ های ساخته شده خود به ترانه‌های: «رسوای زمانه منم»، «تو ای پری کجایی»، «مینای شکسته»، «بگذر از کوی ما»، «اشک من هویدا شد»، «طاقتم ده»، «ساغرم شکست ای ساقی»، «بعد از تو هم در بستر غم»، «غوغای ستارگان»، «امشب در سر شوری دارم»، «یکنفس ای پیک سحری»، «شباهنگ»، «دل پریشانم»، «آمدی که با دلم گفت وگو کنی»، «گمشده»، «خسته دلان» و «راز دل» را بیشتر از همه می‌پسندد.

همایون خرم در ۲۸ دی‌ماه سال ۹۱ به علت بیماری دار فانی را وداع گفت.

آهنگ «غوغای ستارگان» یا «امشب در سر شوری دارم» ترانه‌ای با شعر کریم فکور و ملودی و آهنگسازی همایون خرم در پرده شور است. این قطعه توسط خواننده های متعدد از جمله محمد اصفهانی اجرا شده است. سالها پس از اجرای اولیه توسط خواننده ای دیگر، استاد همایون خرم، کامبیز روشن روان را برای تنظیم ارکستر و محمد اصفهانی را به عنوان خواننده برای اجرای مجدد این ترانه انتخاب کرد. ضبط استودیویی تحت نظارت خود او صورت پذیرفت و آن را با نام «اوج آسمان» در آلبوم «تنها ماندم» منتشر کردند.

در ادامه می توانید شنونده این آهنگ با اجرای محمد اصفهانی باشید:

انتهای پیام