به گزارش انعکاس روز و به نقل از ایسنا، سیلِ ۱۲ فروردین سال گذشته که بناهای تاریخی زیادی را در سراسر کشور با آسیب‌های جبران‌ناپذیری مواجه کرد، پل تاریخی کن را هم بی‌نصیب نگذاشت و نه تنها یک دهانه را به طور کامل که یکی از مهمترین راه‌های مواصلاتی روستاهای این منطقه از تهران را هم از بین برد و مردم کن و روستاهای اطراف ماندند و عادتِ مسیری چنددقیقه‌ای که برای جبرانش باید یک ساعت راه خود را دورتر می‌کردند. اتفاقی که در طول ۱۹ ماه گذشته هر روز تکرار می‌شود و هنوز قول و قرارها در حد حرف و عملی‌نشده باقی مانده‌اند.

بخشی از کف رودخانه و زیر پل سیمان شده، آجرها در گوشه‌ای از رودخانه به نظم قرار گرفته‌اند و بانکه سیمان در کناره پل جا خوش کرده، خرواری از خاک و ماسه روبه‌روی کارگاهِ چشم‌انتظار مجوز ریخته شده و داربست‌ها به جداره‌ پل چسبیده‌اند، شاید هم منتظر بارشِ باران و قدرت گرفتنِ بیشتر آب در کف رودند، اما مهم‌ترین چیز یعنی نبود هیچ کارگر و مرمتگری پای پل بیش از پیش به چشم می‌آید.

حالا مردم محلی کن هم معترض شده‌اند، گویا قبلا و زمانی که هیچ نشانه‌ای از آغاز کار مرمتِ پل نبود می‌دانستند هیچ خبری نیست، ولی حالا که نشانه آمده و هنوز دستی برای آغاز کار بالا نرفته گویا کاسه صبرشان لبریز شده است.

هر چند هستند افرادی که همین وضعیت پل را وسیله‌ای برای تفریح می‌بینند و از روشن کردن آتش روی آجرهای قدیمی پل هم ابایی ندارند.

مسعود محمدی اهل کن است و اصلا از نوادگانِ خَیّرِ کنی است که پل را برای عبور و مرور مردم روستاهای اطراف به کن ساخته است.

او که تخریب پل کن را با چشم خود دیده، بعد از گذشت ۱۹ ماه از آن اتفاق به خبرنگار انعکاس روز و به نقل از ایسنا می‌گوید: «روزی که سیل آمد یعنی ساعت هشت شب به بعد در ۱۲ فروردین سال ۱۳۹۸، به مرور باران زیاد شد، تصمیم گرفتم در کنار پل بمانم، تا صبح پای رودخانه ماندم، ساعت ۱۱ شب رودخانه طغیان کرد، به مرور آب از بخش غربی نفوذ و دو دهانه سمت جنوبی پل را تخریب کرد، این تخریب تا ساعت پنج صبح طول کشید.»

او با اشاره به استفاده‌ مردم منطقه از این پل برای کارهای همیشگی و ضروری خود، ادامه می‌دهد: مردم از این پل برای رفت و آمد شهری استفاده نمی‌کردند، بلکه معمولا برای عبور بارِ باغداران مورد استفاده بود و عبور و مرور مردم محلی که با توجه به ماشین‌رو نبودن پل، آن‌ها بار خود را با فرغون و حیوانات، یا کول کردن از پل عبور داده و آن را به ماشین می‌رساندند. اما از زمان تخریب پل دیگر این کار برای باغداران شدنی نیست و برخی مواقع آن‌ها مجبور به عبور از رودخانه حتی در زمانی که آب زیاد بوده شده‌اند که تا کنون نیز آب دو کارگر را با خود برده است.

وی با بیان این‌که بودجه‌ اختصاص داده‌شده برای مرمت پل، توسط شورای شهر تامین شده و میراث فرهنگی نظارت کار را بر عهده گرفته است، می‌افزاید: متاسفانه به نظر می‌رسد هماهنگی این اقدامات خود یک پروسه بسیار سنگین بوده که بعد از دو سال و با انجام پیگیری‌های زیاد تازه به نصب داربست رسیده و گفته می‌شود قرار است به زودی چند اکیپ برای مرمت پل بیایند.

محمدی اما به اعتراض‌های مردم محلی اشاره می‌کند و می‌گوید: چون پدربزرگ این پل را ساخته بود، مردم حرف‌های خود را به ما می‌زنند، در واقع حرف زیاد دارند، اما از مسوولان کسی نیست که به حرف آن‌ها گوش کند.

او به حضور چهارماهه پیمانکار مرمت پل در ملکِ شخصی خود اشاره و اظهار می‌کند: داربست‌ها را نیز حدود ۲۰ روز قبل نصب کرده‌اند و پیمانکار و کارگرانش چند ماه است منتظر یک دستورند تا کار خود را شروع کنند. نمی‌دانیم متولیانِ مرمتِ پل منتظر چه هستند، که در طول چهار ماه گذشته هنوز مجوزِ آغاز کار را امضا نکرده‌اند، با وجود این‌که «بانکه سیمان» و داربست‌های نصب‌شده را کرایه کرده‌اند.

مهدی آجرلو که کارگاهش در طرف دیگر پل قرار دارد و هر روز باید از این مسیر عبور کند، نیز به انعکاس روز و به نقل از ایسنا می‌گوید: از زمان تخریب پل، ما با چالش‌های زیادی روبه‌رو شده‌ایم. این پل، مسیر رفت و آمدمان بود، امروز راهی را که از طریق پل پنح دقیقه زمان می‌برد باید در یک ساعت طی کنیم.

وی با تاکید بر این‌که بعد از گذشت حدود دو سال از آسیب دیدن پل، مسوولان هنوز یک انتظار معمولیِ مردم منطقه را براورده نکرده‌اند، ادامه می‌دهد:‌ کارگران برای مدتی کار کردند، اما نه به صورت مستمر، بلکه برای انجام اقدامات اولیه یک هفته کار می‌کردند و یک ماه تعطیل بودند، اما با توجه به تعطیلی این مدت کارگاه مرمت و کند بودن کار، مشخص نیست چه زمانی مرمت پل به سرانجام می‌رسد.

انتهای پیام