مراسم تشییع و خاکسپاری شهروز ملک‌آرایی ـ پیشکسوت عرصه دوبله ـ صبح امروز (دوم بهمن ماه) در قطعه هنرمندان بهشت زهرا(س) برگزار شد.

شهره نورصالحی، مترجم ادبیات کودک و نوجوان، در ۷۲ سالگی از دنیا رفت.

خانه منتسب به «عارف قزوینی» سال‌هاست وضعیت خوبی ندارد و با وجود وعده‌های واهی به عنوان یک ویرانه آخرین نفس‌هایش را می‌کشد. نگران‌کننده‌تر آن‌که این خانه قاجاری که غفلت به بند بند آن نفوذ کرده، عاقبت به چه سرنوشتی دچار خواهد شد؟

همین چند روز پیش بود با هم کلی گپ زدیم و گفت حالم خوب است اما
از وقتی صدایش اشکال پیدا کرد دیگر برایمان نخواند. چقدر با صدایش در اتاق گویندگان کیف می کردیم، چه لحظه‌هایی بود حیف … خیلی با هم رفیق بودیم. مرد بی ادعا و بزرگی از میانمان رفت. او هیچ‌گاه برای مدیران دوبلاژ فیلم بازی نمی‌کرد، هیچ ادعایی نداشت و روحیه بالایش ستونی بود.

مدیر پیشین پروژه مطالعات باستان‌شناسی چم‌شیر، حکم پایان مطالعات باستان‌شناسی در چم‌شیر را «نابجا» خواند و گفت: می‌خواهند پروندۀ منطقه‌ای بکر از نظر باستان‌شناسی که می‌توانست پاسخگوی پاره‌ای از ابهام‌های تاریخی و فرهنگی این سرزمین باشد را با وضعی نامطلوب‌ ببندند.

دبیر علمی جایزه «جلال» می‌گوید: در طول فرایند داوری، هرگز محدودیت و منعی در دادن جایزه و هیچ تذکری نسبت به نداشتن برگزیده در جهت کاهش هزینه‌ها نداشتیم.

دهه هفتاد که علی رفیعی بار دیگر به میهن بازگشته بود، با پیشنهادی از سوی مدیر وقت تالار وحدت مواجه شد. این مدیر که “لاهوتی” نام داشت و رفیعی از او به عنوان مدیری شجاع یاد کرده، به رفیعی پیشنهاد کرد نمایشی را درباره واقعه کربلا در تالار وحدت روی صحنه بیاورد.

سعید تشکری دلبسته نوشتن بود. باید می‌دید حرفش در چه قالبی بهتر می‌گنجد. او هم نمایشنامه می‌نوشت و هم داستان و فیلمنامه. گاهی هم دست به کار اجرا می‌شد و به نمایشنامه‌هایی که نوشته بود، روی صحنه جان می‌بخشید.

همین سه روز قبل بود که برای درگذشت هوشنگ لطیف پور، اسطوره دوبله کشورمان، سراغ دوبلورهای باسابقه رفتیم تا به یاد استاد و در پاسداشت او چند جمله ای برایمان بگویند. همین چند روز قبل بود که دوبله عزادار شد و حالا بار دیگر در غم از دست دادن صدای ماندگاری دیگر فقط حسرت می خوریم؛ این بار برای از دست دادن «شهروز مُلک آرایی». صداپیشه کارتون ها، فیلم ها و سریال هایی چون سیندرلا، رابین هود، گالیور، اوشین، ناوارو، قصه های جزیره و کازابلانکا.

علی سلیمانی احتمالا حتی اگر این روزها هم زنده بود، باز هم پرانگیزه و پر انرژی راهی برای گذران بهتر زندگی می‌یافت. او در دوران حیات نه چندان طولانی خود، کم سختی نکشیده بود ولی به گواهی همه دوستانش همیشه خوش اخلاق بود و با انرژی و گشاده‌دست.