در پی درگذشت محمدرضا پرهیزگار، برخی چهره‌های فرهنگی در نوشته‌هایی یاد او را گرامی داشته‌اند.

قاسم جعفری، کارگردان سریال‌های تلویزیونی از زهره فکور صبور به عنوان بازیگری بی حاشیه، همراه و مهربان یاد که غریب بود و غریبانه هم رفت.
او پس از رفتن همیشگی این بازیگر چنین نوشت: کاش می دانستم چرا سکانس آخر دختر پر جنب و جوش سریال هایم این چنین تلخ و غیرمنتظره تمام شد!

سعید ابوطالب از نخستین کارگردان هایی است که با رغبت نشان دادن به «رئالیتی شو»، این ساختار تلویزیونی را به فضای رسانه ای کشور معرفی و در حقیقت آن را احیاء کرد. در این سال ها رئالیتی شوهای متعددی را از او چه در تلویزیون و چه در شبکه نمایش خانگی، اغلب هم در قالب مسابقه های میدانی شاهد بوده ایم؛ اما آنچه او را مدتی است که به خود مشغول کرده و همچنان هم به ساخت آن اصرار دارد، مسابقه ای در ظاهر ساده به نام «شبهای مافیا»ست که برخلاف اغلب کارهای ابوطالب، بیشتر جنگ ذهن هاست تا رقابت تن ها.

فریدون جیرانی گفت: هروقت احساس می‌کنم آمادگی فیلمسازی ندارم کار روزنامه نگاری انجام می‌دهم، تحقیقاتم را کامل می‌کنم، مصاحبه های تاریخ سینما می‌خوانم و یا فکر می‌کنم که کار مطبوعاتی انجام بدهم و به همین شکل توانستم شکست‌ها و مشکلات را تحمل کنم.

سه سالی می‌شود که کرونا پایش را روی گلویمان نهاده و رها نمی‌کند. همین ویروس ذره‌بینی مانع شور و حال میان هنرمندان و مخاطبان در سالن‌های کنسرت هم شده بود. ولی با این همه آنسامبل سیریا که یک بار مرده و زنده شد تا به روی صحنه برگردد، بالاخره توانست با هوادارن خود در تالار وحدت تجدید دیدار داشته باشد.

یک گروه طراحی معماری از ایران، اخیرا در مسابقه معماری «ریبا» در انگستان موفق به دریافت جایزه بخش پروژه‌های تجاری و دسته بندی معمار نوظهور در سال ۲۰۲۱ شده است.

محمد سرشار که از سال ۹۴ مدیریت شبکه کودک تلویزیون را عهده دار بود، پایان مسئولیتش در این شبکه را اعلام کرد.

یوسف سعادت در نگاهی تحلیلی به آن‌چه در پشت ماجرای «منوفارسی» گذشت، به آسیبی که زبان فارسی براثر نامهربانی مردم می‌بیند اشاره می‌کند و در عین حال می‌گوید: مسألۀ ریشخندهای قومیتی و لهجه چیزی بوده که مثلاً ۶۰ سال پیش باید برای آن کارزار راه می‌افتاد!

امیر کربلایی زاده که اغلب در آثار طنز دیده شده است، درباره تجربه بازی در ژانرهای مختلف معتقد است: همه بازیگران مشتاق‌اند که بازی در فضاهای مختلف را در کارنامه کاری شان، تجربه کنند من هم مطمئنم که اگر کارگرادنی به من اعتماد کند در ایفای نقش‌های جدی هم می‌توانم موفق باشم.

احمد پرهیزی مهم‌ترین آفت ترجمه را این می‌داند که مترجمان جوان می‌خواهند ره صد یا چندساله را یک‌شبه بروند. او معتقد است ترجمه در ایران نیازمند کیفیت‌سنجی است، تجربه هم نشان داده که خوانندگان ادبیات در ایران در انتخاب آثار به مترجم توجه نمی‌کنند، اگر هم توجه کنند بیشتر به شهرت او نگاه می‌کنند تا کیفیت کارش. مترجمان بد مشهور هم کم نداریم.