تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر ایران در سال های اخیر قدرت زیادی را پیدا کرده و در میادین مهم بین المللی نمایش خوبی داشته که می توان از کلمه فوق العاده برای عملکرد آنها استفاده کرد.
مجتبی عابدینی، علی پاکدامن، محمد رهبری، محمد فتوحی و فرزاد باهر ارسباران با هدایت پیمان فخری شمشیربازی ایران را به جایگاهی رساندند که قدرت های جهان از رویارویی با این تیم واهمه دارند.
تیم ملی شمشیربازی ایران بعد از المپیک ۲۰۱۶ ریو در رقابت های جام جهانی سنگال برای نخستین بار در تاریخ قهرمان شد و مدال طلا را از آن خود کرد.
در پادووای ایتالیا و در ورشوی لهستان نیز تیم ملی چهارم و هشتم شد.
این نتایج برای شمشیربازی ایران که سال ها در حسرت یک پیروزی برابر تیم های آسیایی و یا کسب یک مدال برنز در آسیا بود فوق تصور است اما این اتفاق رخ داده و شمشیربازی اسلحه سابر ایران به شرایطی رسیده که حالا جزو قدرت های جهان است.
پیروزی برابر تیم های قدرتمند و رنکینگ بالا دیگر شگفتی نیست.شاگردان پیمان فخری یا به قول خودش “بچه هایش” در جهان بهترین هستند و با وجود امکانات محدود نتایج مناسبی می گیرند.
بودجه شمشیربازی ایران در بهترین شرایط دستمزد یک فوتبالیست است. هرچند نباید ورزشکاران رشته های مختلف را باهم مقایسه کرد اما شمشیربازانی که مقام های جهانی را کسب می کنند نه به اندازه حق خودشان پاداش می گیرند و نه مورد توجه هستند.
نه تنها سابریست های ایران بلکه کل شمشیربازی ایران با وجود المپیکی بودن و مدال های زیادی که در بازی های مهم دارد با مشکل رو به رو است؛ مشکلی که نه به خاطر نداشتن نیروی انسانی و ورزشکاران با کیفیت بلکه به خاطر نبود امکانات با آن مواجه است. سالن فرسوده، امکانات سخت افزاری نامناسب و بودجه ناکافی از مهم ترین مشکلات شمشیربازی ایران است.
تیم ملی در لهستان ثابت کرد که از نظر توانایی فنی هیچ نقصی ندارد. عابدینی در دیدار برابر روسیه در حالی که ایران ۳۵-۴۰ عقب بود، مسابقه را در امتیاز ۴۴ به تساوی رساند. البته در این رقابت ها و در بخش تیمی نه فقط عابدینی بلکه دیگر شمشیربازان ایران هم خوب بودند.
علی پاکدامن در یکی از مبارزه های خود برابر ایتالیا با نتیجه ۷-۳ دیگو را شکست داد و باعث شد ایران ۴۰-۳۸ از حریف پیش بیفتد. محمد رهبری هم نمایش قابل قبولی داشت و به مانند محمد فتوحی و هم چنین فرزاد باهر ارسباران مهره تاثیرگذار تیم ملی بودند.
اما شمشیربازان موفق ایران در کنار خود حتی ماساژور هم ندارند و یک روز کامل را با خستگی مسابقه می دهند و از آن چه که برای خیلی از تیم های ورزشی عادی است و اصلا به چشم نمی آید محروم هستند.
بعد از درخشش عابدینی در المپیک و مصاحبه های مسئولان این امید به وجود آمد که شاید این رشته بیشتر از گذشته مورد توجه قرار بگیرد اما این اتفاق رخ نداد و کمتر از ۶ ماه همه چیز فراموش شد.
سابریست ها تا الان بدون امکاناتی که در حد جهانی باشد کار کردند و نتایج جهانی گرفته اند اما در ادامه راه نیازمند به امکانات بیشتر هستند. هیچ یک از تیم هایی که امروز از رویارویی با شمشیربازهای ایرانی می ترسند تصور نمی کنند که آن ها در شرایط اینچنینی سخت تمرین کنند.
تیم ملی شمشیربازی ایران قهرمان جهان شد اما حتی یک سالن مناسب برای تمرین ندارد.
بدشانسی تا حدی زیاد است که داوران هم همیشه ناداوری می کنند. بعد از ناداوری که در المپیک در حق عابدینی صورت گرفت این بار در رقابت های جام جهان لهستان و به خصوص دیدار با ایتالیا که ایران ۴۵-۴۴ مغلوب شد امتیاز آخر به ایران داده نشد تا تیم ملی از رسیدن به نیمه نهایی باز بماند؛ ایتالیایی که بعد از این رقابت ها به صدررنکینگ سابر جهان صعود کرد.
شمشیربازان ایران “جان سخت” هستند و باهمین مشکلات که در داخل و خارج از ایران دارند به نتایج خوبی می رسند اما مسئولان باید بدانند رقابت با بزرگی کردن شمشیربازی ایران در جهان هزینه دارد و نمی توان بدون اینکه کاری برای آن ها انجام داد توقع مدال و قهرمانی داشت.