حامی حقیقی (مدیر صدای پروژه) نیز طی سخنانی گفت: این آثار به شکلی تولید شده‌اند که می‌توانید فارغ از مسائل آموزشی از شنیدن آن لذت ببرید. این آثار را حین نوشیدن چای گوش کنید؛ چون به محض شنیدن آن دیگر چای نمی‌نوشید و غرق در شنیدن اثر می‌شوید. این آلبوم همچون کنسرتی است که گویا فقط برای شخص شما ضبط شده است. 

سیروس جمالی (شاعر پروژه) نیز اظهار کرد: ردیف موسیقی ایران برای نسل من که آن را به شکل کلاسیک آموزش دیده‌ایم، همچون یک گنجینه است. چنین عنصری به عنوان یک چشمه مشتقاتی دارد که ما نوازندگان آن را در اجراهایمان استفاده می‌کنیم. در این پروژه زمان، مکان و مخاطبان با نسبت دوران تاریخی گذشته ردیف تعییر شده‌اند. یک اثر هنری وقتی کاملا بدون تغییر به مخاطبان ارائه شود تاثیر آن دوران را ندارد و این موضوعی است که هدف اصلی این پروژه بوده است.  

او افزود: حسین علیزاده هنرمندی است که من شاگرد مکتب او بودم و امروز فرصت کردم که در هم‌جواری او حضور داشته باشم. این پروژه به گونه‌ای بود که موانع در ذهنم را به شعر بدل کردم. حسین علیزاده من را در این پروژه کاملا آزاد گذاشت. مطمئنم چندین سال که بگذرد می‌توانیم به واسطه همین آلبوم هم‌دیگر را ببینیم و اگر بتوانیم به واسطه این آلبوم عاشقی را به معشوق برسانیم کارمان را انجام داده‌ایم.

حسین علیزاده ( آهنگساز اثر) در بخش پایانی این مراسم گفت: صحبت‌هایم را با نام هوشنگ ظریف آغاز می‌کنم که همواره منقلبم می‌کند. روی صحبت من با هنرمندان جوانی است که از آنها آموختم همواره از تجربیات خود با دیگران عشق و درس بگیرم. وقتی من در عرصه‌ای از زندگی‌ام در محضر استادانی مانند هوشنگ ظریف درس موسیقی گرفتم نکات زیادی دریافت کردم و همیشه هرجا برای سخنرانی می‌روم به این موضوع می‌پردازم که این عشق چگونه در موسیقی پدیدار می‌شود.

او ادامه داد: زندگی واژه بزرگی است که اگر آن را درک کنیم در همه جا با ما است. وقتی در این پروژه با اتکا به کلیدواژه زندگی با نوازندگان و خوانندگان شروع به کار کردم، هر کسی با خود حامل پیام عشق بود. بزرگ‌ترین دردسر ما این است که با کلمه امید به عنوان بهترین کلید سروکار نداریم. 
علیزاده تصریح کرد: ما باید به آینده نگاه کنیم و امیدوار باشیم. این کارها هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. این کار دیگر نیازی به کار اداری ندارد. وقتی ما تنها نباشیم و در کنار هم باشیم می‌توانیم خلق کنیم.  

این هنرمند ادامه داد: این پروژه قطعا کار آخر من نیست. ولی تلاشی است از سوی یک موسیقیدان ایرانی که تلاش کرده به همه فرهنگ‌ها توجه کند. پس من موسیقیدان سنتی نیستم. برای من نگاه هویتی به موسیقی مهم است که متاسفانه در این سال‌ها برخوردهای خوبی با آن نمی‌شود. ردیف مقوله صبح تا شب برای موسیقی ایرانی نیست. پس هر کسی ردیف کار کرد، اولین چیزی که باید یاد بگیرد این است که چگونه از آن خارج شود. این یک توانایی است که باید نوازندگان امروزی هارمونی خودشان را وارد موسیقی کنند.

او افزود: امروز جهان‌بینی هنرمندان موسیقی دیگر مرز ندارد. ما امروز در یک دهکده جهانی هستیم که حصاری ندارد و هنرمندان ما در هر دوره تاریخی که حضور داشتند تاثیرات خود را منطبق بر روز به جای گذاشتند. ما امروز عشق داریم که در هر شرایطی به عنوان یک ثروت محسوب می‌شود و ماجرای ردیف هم از این قاعده مستثنی نیست؛ چون واژه امید عینیت پیدا کرده است.