به گزارش انعکاس روز و به نقل از ایسنا، از همان ابتدای تشکیل تیم‌های فوتبال در کشورمان بازیکنان و مربیان ارمنی ردپایی از خود بر جای گذاشته‌اند. کلوپ اسپورت، باشگاهی بود که در سال ۱۳۰۲ تاسیس شد و در مسابقات جام باشگاه‌های تهران حضور پیدا کرد. هراند گالوتسیان، آرشاک و پُل سه فوتبالیست ارمنی بودند که قبل از تشکیل تیم ملی فوتبال ایران و در قالب تیم منتخب تهران به بادکوبه سفر کردند و این نقطه شروع ماجرای فوتبال ایران و بازیکنان ارمنی بود.

در ادامه باشگاه ورزشی آرارات تهران در سال ۱۳۲۳ تأسیس شد و همواره از تیم‌های حاضر در مسابقات باشگاهی ایران بود که ۴ بار حضور در بالاترین سطح یگ فوتبال ایران را تجربه کرده‌ است و از دل همین فعالیت بود که بازیکنان بزرگ و پرافتخاری را پرورش داد که بسیاری از آن‌ها در این سال‌ها پیراهن تیم ملی را پوشیدند و درخشیدند اما باشگاه آرارات در سال ۱۳۸۶ فعالیت تیم حرفه‌ای خود را تعطیل کرد و از آن پس دیگر نامی از این تیم بازیکن ساز نیست.

کارو حق‌وردیان، آندرانیک اسکندریان، مائیس میناسیان، ادموند اختر، ادموند بزیک، مارکار آقاجانیان، سرژیک تیموریان و آندرانیک تیموریان از سرشناس‌ترین فوتبالیست‌های ارامنه‌ای بودند که به عنوان بازیکن در فوتبال ایران چهره شدند. سبو شهبازیان، سامسون پطروسیان، روبرت مارکوسی، ورژ بخشی، فرد ملکیان و البته بازیکنان اهل کشور ارمنستان که به فوتبال ایران آمدند و در یادها ماندند. لوون استپانیان، آرمناک پطروسیان، وارازداد هارویان، هرائر مگویان و …

اما با تعطیلی آرارات، مدت‌هاست که هیچ فوتبالیست شناخته‌ای شده از میان ارامنه در سطح اول فوتبال ایران بازی نکرده که شاید فرصت حضور در تیم ملی را هم داشته باشد.

مارکار آقاجانیان – بازیکن سابق استقلال و مربی سابق تیم ملی – و سروژ ابراهیمی – بازیکن سابق تیم ملی فوتبال امید – در این گفت‌وگو درباره دلایل افت فوتبال ارامنه و تعطیلی باشگاه آرارات سخن می‌گویند که در ادامه می‌خوانید:

-هر چه به عقب بر می‌گردیم، تعداد فوتبالیست‌های ارامنه زیاد است. در ۱۰ – ۱۵ سال اخیر تعداد فوتبالیست‌های ارامنه کم شده است؟ علت چیست؟ آیا علت مهاجرت است یا فضای کمی که به فوتبالیست ارامنه می‌دهند؟ آخرین فوتبالیست ارامنه اسم و رسم دار آندرانیک تیموریان است.

یک تیم دسته دومی هم کلی هزینه دارد و باشگاه آرارات نمی‌تواند این هزینه‌ها را بدهد و برای تیمداری پا پیش نمی گذارند و همینطور مانده است.مارکار آقاجانیان: دقیقا همینطور است. تیموریان آخرین بازیکن اسم و رسم‌دار ارامنه است اما قبل از او، بازیکنان ارامنه زیادی در رده‌های ملی داشتیم. شروع این مشکلات از زمانی بود که فوتبال ما یک شبه حرفه‌ای شد و بدون بستر سازی و مشخص شدن درآمدها و هزینه‌ها، تیم‌های زیادی مانند آرارات که خصوصی و سازنده بودند، به یک باره جا ماندند. مشکل آرارات هم دو چندان بود. به لحاظ اینکه باید بازیکنان این تیم هم مسیحی باشند، آخرین دوره حضور آرارات هم در لیگ دو بود که نمی‌دانم چه سالی بود اما در مرحله دوم لیگ که به شکل پلی‌آف (حذفی) بود، به عنوان کمکی اضافه شدم. این مسابقات در فاصله زمانی بین دو لیگ بود و من، ادموند بزیک، مرحوم سرژیک تیموریان، سروژ ابراهیمی و چند نفر دیگر به لیگ دسته دوم رفتیم و با تیم موفق شدیم. دوباره هر کدام ما به تیم‌های خودمان برگشتیم. وقتی فوتبال حرفه‌ای شد دوباره همه چیز بهم ریخت و آرارات هم درآمدی نداشت. آرارات از پنجاه سال قبل به این سمت، یک باشگاه واقعی است چون در همه رشته‌ها فعالیت دارد. امکانات هم دارد اما نگهداری این امکانات خیلی هزینه بر است. تیمداری و فوتبال که جای خود دارد.

مارکار آقاجانیان: آرارات در رده بسکتبال هم همیشه مطرح بوده و بازیکنان زیادی به تیم ملی داده است. در رده خانم‌ها هم سه، چهار دوره قهرمان سوپر لیگ ایران شدند.

-چند سال پیش شنیدم که تلاش‌هایی برای احیای تیم فوتبال آرارات انجام شد.

مارکار آقاجانیان: تقریبا چهار پنج سال پیش یک تیم جوان را در لیگ تهران درست کردند. با وجود مشکلات مالی و نیروی انسانی، یکی، دو دوره شرکت کردند و آخرین دوره هم قبلا از کرونا بود که من و سروژ ابراهیمی به عنوان مشاور به هیات مدیره کمک می‌کردیم. وقتی فراخوان داده شد، کلا ۲۳ بازیکن بازیکن جذب شد که ۱۹ نفر آن‌ها زیر ۱۸ و ۱۹ سال بودند اما به کرونا رسیدیم که تیم از هم پاشید و منحل شد و بعد از کرونا همه دنبال زندگی خود رفتند. الان هم نیرو نیست و مشکلات دیگر هم وجود دارد.

تیموریان آخرین بازیکن اسم و رسم دار ارامنه است اما قبل از او، بازیکنان ارامنه زیادی در رده‌های ملی داشتیم. شروع این مشکلات از زمانی بود که فوتبال ما یک شبه حرفه‌ای شد و بدون بستر سازی و مشخص شدن درآمدها و هزینه‌ها، تیم‌های زیادی مانند آرارات که خصوصی و سازنده بودند، به یک باره جا ماندند.

مارکار آقاجانیان: توقع ما این است که وزارت ورزش و بقیه ارگان‌ها، آرارات را بیشتر از نظر مالی حمایت می‌کردند. در مقاطع مختلف حمایت شده اما به شکلی نبود که دوباره پا بگیرد. اگر آرارات قوی شود، با تماشاگرانی که دارد، یک قطب است و می‌تواند به تیم ملی کمک کند.

سروژ ابراهیمی: مشکلات آرارات به این بر می‌گردد که بازیکن خیلی کم داریم. خودم یک دوره مربی جوانان آرارات بودم. مشکل اصلی مالی است که نمی‌توانند تیم‌داری کنند. در این شرایط هر تیمی که مشکل مالی داشته باشد، نمی‌تواند کار کند. از طرفی یک مشکل دیگر هم این است که بازیکنان باید ارمنی یا مسیحی باشند. ما الان بازیکن آنچنانی در سطح اول فوتبال ایران نداریم. یک دوره هم خودمان بازی می‌کردیم که آرارات در حدود ۱۳۷۰ قوی‌ترین تیم آن دوره بود، بازیکنان خوبی داشتیم که به بیرون کشور کوچ کردند و بازیکنی در آن حد نداریم و مشکلات اصلی هم مالی است. این کرونا هم در این دو سال خیلی تاثیر گذاشت.

-نمی‌توان اسپانسری برای تیم تامین کرد؟ بالاخره نساجی هم یک تیم مردمی است که با حمایت یک اسپانسر، احیا شد. به نظرتان مشکل ارامنه بیشتر از اینکه مالی باشد انسانی نیست؟

سروژ ابراهیمی: اگر بخواهند تیمداری کنند، می‌توان جوانان را جمع کرد. قدیم‌ها زمین خاکی بود که بازیکنان جمع می‌شدند. الان این چیزها هم نیست. ضعف اصلی ما نیروی انسانی است. بازیکنی نیست که بتوانیم جمع کنیم. باز هم اگر مشکل مالی تامین شود، می‌توانیم نفرات را تامین کنیم. می‌توانیم از ارمنستان هم بازیکنی بگیریم و یک تیم در حد دسته دوم ایران آماده کنیم.

مارکار آقاجانیان: در سطح لیگ برتر هم خیلی از باشگاه ها مشکلات مالی  دارند. اسپانسر نساجی استثناء است. مشکل اصلی هم مالی است. اگر مشکل مالی فراهم شود، می‌توانیم بازیکن غیر مسیحی هم حذف کنیم اما وقتی مشکل مالی داریم چطور می‌توانیم تیم را اداره کنیم؟

-نمی‌توان باشگاه آرارات را از سطح آکادمی مانند آنچه مهدوی کیا در آکادمی خود در پیش گرفته، با کمک اسپانسرها اداره کرد؟

مارکار آقاجانیان: در این سال‌ها امثال آقای هاکوپیان و خود پیشکسوتان هم برای یک سال کمک کردند اما نمی‌توان به این شکل ادامه داد و تیم یک جا به مشکل می خورد و برنامه‌ریزی‌ها و پی‌ریزی‌ها به هم می‌ریزد.

سروژ ابراهیمی: یک موقع تیم با ادموند بزیک و ماسیس هاکوپیان در رده نوجوانان کار می‌کردند و در سطح باشگاه‌های تهران هم قهرمان شدند و نمی دانم یک دفعه چه شد و در نهایت مشکلات مالی گریبان گیر آرارات شده و کسی نتوانسته کاری کند. الان هم تیم فعالیت فوتبال هم ندارد. الان فقط بسکتبال در نونهالان و نوجوانان کار می‌کند.

-وقتی بسکتبال هست فوتبال هم باید باشد.

سروژ ابراهیمی: صد درصد مشکل مالی است. مسئولان آرارات هم می‌خواهند تیم داشته باشند. چون مشکل مالی دارند، نمی‌توانند تیمداری کنند. یک تیم دسته دومی هم کلی هزینه دارد و باشگاه آرارات نمی‌تواند این هزینه‌ها را بدهد و برای تیمداری پا پیش نمی‌گذارند و همینطور مانده است.

-آرارات پیشکسوتان کمی ندارد. آیا پیشکسوت بزرگ این تیم پیش قدم نشده‌اند که مسئولان را برای حمایت از این تیم ترغیب کنند؟

مارکار آقاجانیان: می‌توانیم تیم را بنا بگذاریم و پیشکسوتان یک هزینه هم بدهند اما ادامه دار نیست. باید منبع درآمد وجود داشته باشد. چند سال قبل از کرونا، من و سروژ به عنوان مشاور بودیم که تیم نوجوانان خوبی هم داشتیم و استعدادهای خوبی هم بود. اگر مشکلات مالی حل شود، می‌توانیم در یک برنامه بلند مدت، به اوج آرارات برسیم.

سروژ ابراهیمی: در سطح یک فوتبال ایران نمی‌توان اما در دسته دوم می‌توانیم کار کنیم. اگر اسپانسر باشد، می‌توانیم برای دسته دوم تیم آماده کنیم. مسئولین هم می‌خواهند آرارات همیشه تیم داشته باشد.

مارکار آقاجانیان: در بحث نیروی انسانی هم می‌توانیم پنج بازیکن از ارمنستان بیاوریم که آن هم هزینه‌بر است. می‌توانیم برنامه پنج ساله بگذاریم و به لیگ یک برسیم. نمی‌گوییم آرارات در لیگ برتر باشد اما می‌تواند در لیگ دسته یک حضور داشته باشد.

-الان ارامنه فوتبالیست نامدار و شناخته شده در حد لیگ برتر ایران هم ندارد؟

ضعف اصلی ما نیروی انسانی است. بازیکنی نیست که بتوانیم جمع کنیم. باز هم اگر مشکل مالی تامین شود، می‌توانیم می توانیم نفرات را تامین کنیم. می‌توانیم از ارمنستان هم بازیکنی بگیریم و یک تیم در حد دسته دوم ایران آماده کنیم.

سروژ ابراهیمی: پایه بازیکن سازی آرارات بود که قطع شده است. سالی که تیم ما خوب بود، از رده نوجوانان با ادموند بزیک، فرد ملکیان سرژیک تیموریان و من خوب بودیم و از نوجوانان به جوانان آمدیم و آن سال در رده سنی امید و بزرگسالان بودیم. در دو رده بازی می‌کردیم. آقای حبیبی مسئول تیم بودند که خداوند به ایشان سلامتی بدهد. ما ۱۰ سال کنار هم بودیم و چشم بسته همدیگر را در زمین پیدا می‌کردیم. آخرین بازیکنی هم که در سطح اول فوتبال ایران بازی کرد، تیموریان بود.

-بین فوتبالیست‌های اسم و رسم دار، سه نفر اول شما در بین ارامنه کیست؟

مارکار آقاجانیان: بازیکنان خوب خیلی داشتیم که خودم یادم نمی‌آید. از زمان کارو حق‌وردیان یادم است که واقعا از هر کسی هم می‌پرسی، می‌گویند او اعجوبه بود. به لحاظ اخلاقی و فوتبالی بسیار عالی بود. آندرانیک اسکندریان هم فوتبالیست بسیار خوبی بود. در مقاطع مختلف هم فوتبالیست خوبی داشتیم. آقای وازگن صفریان هم در اوج خود در پرسپولیس خیلی خوب بودند. بازی‌های آقای وازگن و آقای اسکندریان را به یاد دارم. حق‌وردیان را کمتر به یاد دارم. در نسل جدید هم آقای تیموریان به لحاظ فوتبالی و تداومی که داشتند و در جام جهانی بازی کردند، از بهترین‌ها هستند.

انتهای پیام