با این ملاحظه کلی بسیار طبیعی است که در مقایسه میان ایران که یک انتخابات ٧۵درصدی با رقابت نفسگیر و ضمنا آرام و بی‌دغدغه انجام داد، با عربستان‌سعودی که در تاریخ خود پدیده‌ای به نام انتخابات و رقابت نداشته است، جانب ایران را بگیرند یا حداقل این‌که جانب سعودی‌ها را نگیرند. بنابراین دیپلمات عالیرتبه مذکور به‌طور واضح در پاسخ‌دادن دچار مشکل می‌شود. شاید هم دچار عذاب وجدان شده و ٢٠ ثانیه زمان لازم داشته که بر این عذاب غلبه کند و بی‌خیال آن شود، ولی یک نکته مهم دیگر نیز در این مکث طولانی وجود دارد. به‌طور معمول وزارت خارجه کشورها و به‌طور مشخص ایالات متحده دستورالعمل‌های ثابتی را برای مقامات دیپلماتیک خود می‌فرستند که این دستورالعمل‌ها حاوی پرسش‌های احتمالی و جواب‌هایی که دیپلمات‌ها باید بدهند، است. این کار انجام می‌شود تا از بیان مواضع متناقض پرهیز کنند. این مکث نشان می‌دهد که در این زمینه وزارت خارجه آمریکا به جواب قابل قبولی که هماهنگ با پاسخ‌های غیرواقعی کاخ سفید باشد، نرسیده است یا حداقل در آن زمان که دیپلمات مذکور مورد سوال واقع شده، به پاسخ مناسب نرسیده بودند. این نشانه‌ای از وجود کاستی‌های جدی در سیاست خارجه آمریکاست.
اکنون درشرایطی که بیش از دو‌سال است رژیم سعودی، مردم به‌ویژه زنان و کودکان یمن را بمباران می‌کند و درحال اجرای سیاست توسعه‌طلبانه حتی علیه متحدان سابق خود ازجمله قطر است و با اقدامات خود در لیبی و سوریه نقش ویرانگری را در جهان عرب ایفا می‌کند، مسئولیت حمایت از این رژیم به‌طور مستقیم به عهده دولت ایالات متحده است و بخشی از این مسئولیت نیز به عهده مردم به‌ویژه روشنفکران آمریکایی است. مردم آمریکا نمی‌توانند با خالی‌کردن خزانه‌های عربستان‌سعودی به نفع کسب‌وکار خودشان، در برابر حمایت دولت آمریکا از جنایت‌های این رژیم، خود را مبرا از مسئولیت بدانند. اگر در ایالات متحده دموکراسی و رأی و مشارکت مردم و آزادی وجود دارد، باید نسبت به این روندها واکنش نشان دهند. این پذیرفتنی نیست که عربستان با حمایت ایالات متحده جنایت کند، ولی در عوض کشورهای دیگر تحریم شوند. اگر به نام ایجاد بی‌ثباتی در منطقه باید کشوری را تحریم کرد، آن کشور فقط عربستان‌سعودی است. یک دلیل ساده آن این است که کشورهای استبدادی و غیر دموکراتیک منشأ ناپایداری و بی‌ثباتی هستند و غیر دموکراتیک‌ترین کشور منطقه عربستان‌سعودی است. کشوری که هیچ‌گونه پاسخگویی به مردمش ندارد. کشوری که حتی به متحدان خودش نیز رحم نمی‌کند. کشوری که درگیر بدترین بمباران‌های شهروندان یک کشور فقیر شده است. کشوری که با خاصه ‌خرجی از پول‌های نفتی حتی آبروی سازمان ملل را نیز برد و رئیس این سازمان زیر پاگذاشتن عدالت را در برابر فشارهای مالی این کشور سیاه‌ترین روز خود معرفی کرد. کشوری که متهم به دخالت در حوادث ١١ سپتامبر بود و اکنون مدعی مبارزه با تروریسم شده است! کشوری که بیشترین توییت و حمایت مجازی و واقعی از تروریسم بین‌المللی و داعش از درون آن انجام می‌شود. کشوری که حتی فوتبالیست‌هایش رعایت قواعد عادی احترام به قربانیان تروریسم را نمی‌کنند و چنین احترام‌گذاشتنی را تمسخر می‌کنند.
این رفتار ایالات متحده اثرات بلندمدتی دارد، همچنان که اقدامات گذشته این حکومت در کودتا علیه دولت قانونی مصدق تبعات ویرانگری برای ایران و منطقه و حتی آمریکا داشت. از ترامپ انتظاری نداریم ولی امیدواریم که روشنفکران و روزنامه‌نگاران و کنشگران مدنی ایالات متحده اقدامی علیه این سیاست‌های ترامپ انجام دهند.