یادداشت- مسعود ساعى، فعال سیاسی: سال ١٣۵٧ است.بهمن ماه.جوانان در خیابانند.نعره زنان دنبال حق خود هستند. یک سال از انقلاب مى گذرد.جوانان امور کار را به دست گرفته اند.با شور و شوق رو به جلو مى روند. سال ١٣۵٩ است.دشمن بعثى به وطن یورش آورده است.جوانان سرسپرده به انقلاب و وطن در حال نبردند. جنگ به پایان رسیده است.وقت آبادانى است.جوانان اول انقلاب آهسته آهسته پا به میانسالى مى گذارند. سال ١٣٩۶ است.جوانان انقلاب کرده و جنگ رفته هنوز در حال خدمت هستند.انگار جوان ها فقط جوانان آن دوره هستند.انگار جوانان بعد آن ها حتى اگر به میانسالى برسند کودکند…چه شده است کسانى که خود در جوانى امور مملکت را به دست گرفته اند حال از اعتماد به جوانان واهمه دارند؟چه شده است که فکر مى کنند جوانان کارایى لازم را ندارند؟سیاست ما پیر شده است.اقتصاد ما پیر شده است.هنر ما پیر شده است.با رنگ کردن موى سر نمى توان از پیرى جلوگیرى کرد… سال ١٣٩٢ را نباید فراموش کرد.سالى که جوانان بار دیگر پا به میدان نهادند.دغدغه هاى خود را آواز کردند.جامعه مملو از شوق بود.ذوق بود.امید بود.با این شوق حتى خواننده جوانى که سر تا پا غم بود مردم را به رقص دعوت مى کرد.اى شاخه تر برقصا.جوانان آمدند.با تمام بى مهرى ها جوانان بار دیگر آمدند.اما درها به رویشان باز نبود.پنجره ها محکم بسته شده بودند.مى گفتند مملکت در وضع خوبى به سر نمى برد و این عرصه جولانگاه با تجربه هاست… دوستان با تجربه امروز و جوانان اول انقلاب،جوانان این دوره هم مانند شما هستند.۴سال صبورى پیشه نمودیم، براى پیشبرد تفکراتمان دندان بر جگر پر خونمان نهادیم تا وضعیت سفید بر مملکت حاکم شود.سال ١٣٩۶ هم آمدیم.قوى تر از قبل.جوانان دهه ۵٠ عزیز دیگر وقت بستن درها نیست.بگذارید نسیم امیدبخش جوانى بار دیگر بر وطن بدمد.اینبار به ما ثابت کنید که کاربرد جوانان فقط براى دوران انتخابات نیست.ژنرال هاى عزیز بگذارید جوانان شور و نشاط به جامعه تزریق کنند.شیران باتجربه بیشه وطن شاید بلبلان جوان از شما خوشتر بخوانند…

*یادداشت ارسالی