گروه فرهنگ وهنر: کارزار انتخاباتی دونالد ترامپ فیلم «اپرنتیس» (کارآموز)، ساخته علی عباسی، درباره زندگی رئیس جمهور سابق آمریکا در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ را «داستان‌پردازی محض» توصیف کرده است.
استیو چونگ، سخنگوی کمپین ترامپ، بعد از اکران فیلم  در بیانیه‌ای گفت که این کارزار شکایتی را «برای رسیدگی به ادعاهای به روشنی کذب این به اصطلاح فلیمسازان» تنظیم خواهد کرد.
او اضافه کرد: «این اثر آشغال یک داستان‌پردازی محض است که دروغ‌هایی را با آب و تاب بیان می‌کند که غلط بودن آ‌نها خیلی وقت پیش ثابت شده است.»
فیلم «اپرنتیس» با بازیگری سباستیان استان زندگی دونالد ترامپ در نیویورک را ترسیم می‌کند. فیلم بر رابطه ترامپ با «رُی کوهن»، وکیل، متمرکز است. کوهن در دهه ۱۹۵۰ مشاور ارشد سناتور جوزف مکارتی بود که درباره افراد مظنون به کمونیست بودن تحقیق می‌کرد.
در این فیلم کوهن به عنوان استاد قدیمی ترامپ تصویر می‌شود و راه و رسم سیاست و کسب‌وکار در محیط بی‌رحم نیویورک را به او می‌آموزد. زمانی که دولت فدرال آمریکا چند دهه پیش سازمان ترامپ را به اتهام تبعیض نژادی در زمینه مسکن تحت پیگرد قرار داد، کوهن به او کمک کرد.
  عباسی، کارگردان ایرانی-دانمارکی، در واکنش به بیانیه  کمپین ترامپ گفت: «همه از این صحبت می‌کنند که او از خیلی‌ها شکایت می‌کند – اما نمی‌گویند که چقدر (در این کار) موفق است.»
کارگردان «عنکبوت مقدس» و «مرز» بعدا در جریان کنفرانسی خبری درباره فیلمش در جشنواره کن پیشنهاد کرد «اپرنتیس» را به  ترامپ نشان دهد و درباره آن با او صحبت کند.
 عباسی گفت: «لزوما فکر نمی‌کنم این فیلمی باشد که او دوست نداشته باشد. (یا) لزوما فکر نمی‌کنم از آن خوشش بیاید. به نظرم از دیدن آن سورپرایز خواهد شد. قبلا هم گفته‌ام، پیشنهاد می‌کنم هر جا می‌خواهد با او ملاقات کنم و درباره بستر این فیلم با او صحبت کنم، فیلم را ببینیم و بعد درباره آن حرف بزنیم؛ اگر این پیشنهاد برای کمپین ترامپ جالب است.»
«اپرنتیس» که نام آن از یک سریال تلویزیونی با همین نام اقتباس شده است، یک اثر کمدی-تراژیک است که تصویری دراماتیک از به شهرت و ثروت رسیدن ترامپ در دهه ۱۹۷۰ و ۸۰ ارائه می‌کند.به گفته نیکلاس باربر، منتقد فیلم، برخی آن را محکوم خواهند کرد که چرا چنین قضاوت سختی در مورد ترامپ دارد و دیگران خواهند گفت که برخوردی بیش از حد نرم با او داشته است.
 باربر می‌نویسد: «اما تلاش‌های زیرکانه فیلمسازان برای نشان دادن سوژه به عنوان یک انسان، نه یک ابرقهرمان یا یک ابرشرور، آن را اثری خیلی تماشایی می‌کند.»