به گزارش انعکاس روز و به نقل از ایسنا، حدود ۵۵ سال پیش یعنی ۲۱ اوت ۱۹۶۹ (روز ۳۱ مرداد ۱۳۴۸) نخستین قبله مسلمین جهان توسط صهیونیست‌ها به آتش کشیده شد. به همین بهانه ۳۱ مرداد در تقویم رسمی کشورمان به عنوان روزجهانی مسجد نامگذاری شده است. مسجد در اسلام، قلب تپنده حیات دین و جایگاه پیوند آسمان و زمین است و انسان به عنوان اشرف مخلوقات در آن رشد و تکامل می‌یابد.

امروز هم به هر گوشه از شهر و محله‌هایی که بنگرید قطعا از مسجد و صدای اذان نشان‌ها و نمادهایی است که همه انسان را به آرامش و حیات معنوی دعوت می‌کند. یکی از این مساجد به دور از هیاهو و سر پا آرامش در کوچه پس کوچه‌های خیابان ری جا خوش کرده و مایه آرامش و رهایی مردم است.

هنگام پرسه‌زنی در کوچه پس‌کوچه‌های خیابان ری می‌شود نشانه‌ای از قدمت و تاریخ ایران و اسلام را باهم دید؛ یکی از آن نشانه‌ها که شاید دور از چشم مردم و در پس هیاهوی کودکان خودنمایی می‌کند، مسجد کوچکی است که حال و هوا معنوی و فضای روحانی‌اش، آدمی را به صدها سال پیش برمی‌گرداند. مسجدی کوچک اما پر از صفا و صمیمیت.

وقتی وارد مسجد می‌شوید، سقف گنبدی شکلش ناخودآگاه توجهات را جلب می‌کند. مسجدی که بیش از ۴۰ نفر گنجایش ندارد. اما همان‌ها هم که می‌آیند از برکات وجودی‌اش سخن می‌گویند.

شیخ مجید پیش نماز این مسجد است، روحانی‌ مهربانی که با جان و دل به استقبال‌مان نمازگذاران می‌آید. او درباره این مسجد می‌گوید:

مسجد ادیب که معروف به «مسجد کوچک ادیب» است در سال ۱۲۸۰ تاسیس شده است، این مسجد در ابتدا بخشی از یک خانه شخصی بوده که صاحب خانه یکی از اطاق‌های آن را به محل خواندن نماز اختصاص داده بوده است و کم‌کم به خاطر نبود مسجد در حوالی این محله دربی از این اطاق به بیرون خانه باز می‌کنند و محلی برای اقامه نماز مردم می‌شود.

این خانه قدیمی پس از مدت‌ها تخریب و مجدد ساخته شد که به خاطر نقشه شهری دارای عقب‌نشینی زیادی بود و به همین خاطر اگر قرار بود کل بنا به سمت عقب برود این مسجد نیز باید تخریب می‌شد. به همین خاطر این اطاق قدیمی از آن خانه جدا شد و به همان شکل قدیمی خود در گذر خیابان ری ماند.

پس از آن در طول دهه‌های مختلف این مسجد کاربری‌های زیادی را به خود دیده است، مثلا در برهه‌ای کسانی که در محله اطراف این مسجد در غروب یا شب فوت می‌کردند به محل این مسجد می‌آوردند و تا صبح بالای سر جنازه قرآن می‌خواندند.

آقا مجید در مورد برکات این مسجد اینگونه می‌گوید:

از آنجایی که این مسجد از اساس مکانی برای نماز بوده و خلوص در خاک آن زیاد بوده است برکات زیادی در آن نهفته است، همچنین در طول زمان هم هرکسی نیت خدمت به این مسجد  را داشته و قدمی برای آن برداشته است با پای دل بوده و همین خلوص و پاکی منشا برکات زیادی برای آن شده است. به قول معروف تمام بانیانی که برای این مسجد هزینه کردند پول‌شان طیب و طاهر بوده و از صمیم قلب برای آن خرج کردند.

در تمام دورانی که بنده در این مسجد پیش نماز بودم به وفور افرادی را دیدم که از این مسجد حاجت گرفتند، دلیلش هم حضور همان افرادی است که عرض کردم که در اینجا با نیت خالص کار کردند و نماز به جا آوردند. ما فردی به نام آقاسیدمحمد حوله‌ای داشتیم که چشم بصیرت داشت و در محله هم بسیار معروف بود.

ما در حد توان در این مسجد علاوه بر اقامه نماز، مناسک مذهبی و هیات هفتگی را نیز برپا می‌کنیم.

از بین ۴۰ الی ۵۰ نفری که در طول تاریخ این مسجد فعالیت کردند و این مسجد را تا به اینجا رساندند تنها ۳ الی ۴ نفر باقی مانده‌اند که از جمله آنها می‌توان به آقا مهدی خوش‌دل اشاره کرد.

آقا مهدی که اجدادش در شکل‌گیری این مسجد از زمان حکومت قاجار نقش داشتند، درباره قدمت این مسجد می‌گوید:

پدر من در سن ۹۰ سالگی به رحمت خدا رفت، ایشان برای ما تعریف می‌کرد که قدر مسجد ادیب را بدانید، پدرم تعریف می‌کرد که از سن ۶سالگی‌اش به یاد دارد که در این مسجد رفت و آمد می‌کرده و به گقته آن مرحوم این مسجد در آن زمان که این محله ری بیابان بوده یک اطاق با درب چوبی بوده که با حصیر پوشیده شده بود.

آقا مهدی در مورد هیات این مسجد هم می‌گوید:

ما در سال ۱۳۴۹ برای اولین بار هیاتی به نام «مکتب توحید» در این مسجد تاسیس کردیم که الان با وجود گذشت ۵۴ سال از قدمت آن و فوت تقریبا ۹۸درصد از موسسانش همچنان پابرجاست و هر صبح جمعه در این مسجد دعای ندبه برپا می‌کنیم، در ایام سوگواری و شادی اهل‌بیت(ع) مراسم‌های مختلفی داریم و با وجود فضای کمی که داریم سعی می‌کنیم یک مجلس درخور برگزار و مردم را اطعام کنیم.

این مسجد ۵ سال پیش برای آخرین بار مرمت شد و جدای از سقف گنبدی و تاریخی آن تمام دیواره‌ها و سازه‌ی مسجد بازسازی شد که در آخرین مرحله بازسازی سعی کردیم فضای مسجد را بزرگتر کنیم تا تعداد بیشتری بتوانند در این مسجد حضور پیدا کنند.

در جریان بازسازی این مسجد هم هیچ‌کسی جز خود مردم مشارکت نداشت، یک سنگ‌کاری گفت نذر دارم کار سنگ را تقبل کرد، فردی گفت تمام هزینه ماسه و سیمان بازسازی را من در اختیار مسجد می‌گذارم، فردی از بازاریان تهران آهن و گنبد و گلدسته را برعهده گرفت و همین‌طور مسجد بدون اینکه کسی از هیات امنا حتی هزینه‌ای را بخواهد بدهد خرج خود را داد.

این مسجد به خاطر حضور افراد بااخلاص و باایمان بسیار برکات فراوانی دارد. یک غروبی در همین مسجد در سال‌های خیلی دور در مسجد نشسته بودم که ناگهان یک آقایی با یک ماشین مدل بالا درب مسجد ایستاد و وارد مسجد شد و از ابتدای مسجد دیوارها را بوسید تا درب ورودی. سوال کردم شما؟ گفت من یک گرفتاری داشتم از درب این مسجد عبور کردم دیدم درب مسجد باز است آمدم نماز را خواندم و حاجتم را از خدا خواستم و حاجت روا شدم.

الان وضعیت مالی خوبی دارد و هروقت از درب این مسجد عبور می‌کنم و درب باز باشد می‌آیم و درب و دیوار آن را بوسه می‌زنم، زیرا این مسجد سرشار از برکت و معنویت است.

این مسجد شاید کوچک است اما سقفش به وسعت یک دنیا است، شاید جمعیتش کم است اما دل‌هایشان به وسعت یک دریاست. هنوز هم عطر نماز آدم‌هایی در آن استشمام می‌شود که دل‌هایشان را در قنوت نماز به خدا گره می‌زدند.

برای مشاهده فیلم این مسجد در اینجا کلیک کنید.

انتهای پیام