واقعیت این است که در این سال‌ها در حوزه بازیگری و کارگردانی تئاتر و حتی تولید متن، آموزش و پست‌های اجرایی در حوزه هنرهای نمایشی، به جد فعال بودم و البته همواره منتقد. در مدت فعالیت خود به واقعیت‌هایی تلخ در درون خود، حوزه آموزش تئاتر، ساز و کارهای اداری مرتبط با تئاتر و حوزه زیست‌اجتماعی پی بردم و این‌ها مجموعه دستاوردهایی بود که در سال‌های فعالیت‌های مختلفی که داشتم به دست آوردم. دبیری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان به عنوان یکی از نقاط عطف زندگی من بود. در واقع زندگی کاری من به قبل و بعد از دبیری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان تقسیم شد. این تجربه باعث شد تا در عریانی محض برای من مشخص شود که واقعیت چیست و چرا تئاتر و مرکز هنرهای نمایشی بسامان نمی‌شود. در این مواجهه عریان من با من و با ساختار دولتی تئاتر، تئاتری‌ها، آموزش و زندگی و زیست‌اجتماعی و مشکلاتی که خاص زندگی کلان‌شهری است، دیدم که تنها راه بیرون رفتن از معضل‌ها به معنای واقعی هجرت است. تصمیم گرفتم که با یکسری رفتار، خصایل و آدم‌ها خداحافظی و زندگی خود را از نو بنا کنم. من در تهران به نهایت ناامیدی رسیدم و این در حالی است که اصلا دوست ندارم در زندگی ناامید بمانم. احساس کردم برای زنده بودن باید هجرت کنم. بعد از بررسی‌های فراوان جمع‌بندی نهایی من این بود که به لاهیجان هجرت کنم. فکر می‌کنم دوره جریان‌ها تمام شده و بزرگ‌ترین جریانی که می‌توانم رقم بزنم این است که خود را سخت آموزش دهم و کار تولید کنم و اگر در لاهیجان مشق بزرگی کنم و خود و دیگران از این مشق لذت ببریم، شاید بسطش دهم. تا زمانی که رفتارها و جریان‌های فرهنگی تابع هیجان و تصمیمات مقطعی و گذرا است به هیچ نتیجه‌ای نخواهیم رسید. تئاتر هیچ‌گاه برای من تجارت نبود، تئاتر برای من نان‌به‌نرخ روز خوردن نبود که بخواهم فلان فرد را بیاورم که کارم فروش داشته باشد. معتقدم هم‌چنان مساله اصلی تئاتر این است که «نخواستن یا نتوانستن، مساله این است»؛ این‌که مدیران نمی‌خواهند یا نمی‌توانند تئاتر ایران را بسامان کنند که من می‌گویم نمی‌خواهند وگرنه این مقوله می‌توانست حل شود. وقتی می‌بینید که جهانی را نمی‌توانید درست کنید، بهتر است خود را از این ورطه بیرون بکشید. وضعیت موجود، تلخ و ناگوار است. امیدی به این ندارم که این سیستم درست شود و معتقدم بهترین مدیر هم بیاید، نمی‌تواند تئاتر را درست کند چون همه به آن ضربه زدیم. من ارتباطم را با تهران قطع نکرده‌ام و اخبار و اطلاعاتی از کیفیت حاکم بر تئاتر می‌شنوم که بسیار افسوس می‌خورم. مباحثی مطرح است که پیش‌ترها در اولویت چندم تئاتر بود. متاسفانه تئاتر ما دارد وارد سطح می‌شود.