پیمان یوسفی که وظیفه گزارشگری دومین دیدار تیم‌ملی کشورمان در جام جهانی ۲۰۲۲ را عهده‌دار است، به نحوه‌ی پوشش تلویزیونی این رقابت واکنش نشان داد.

هدف اصلی کشور کوچک قطر با سرمایه‌گذاری هنگفت و بیش از ۲۰۰ میلیارد دلاری در زیرساخت‌ها برای برگزاری جام جهانی، ایجاد رشدی پایدار در صنعت گردشگری است.

«نیلوفرهای آبی» به معنای حقیقی یک شاهکار امپرسیونیست تمام عیار است. «مونه»‌ در قاب این نقاشی منظره مقابل دیدگانش را با مهارت چشم‌نوازش در هم آمیخت.

می‌گفت:‌ «آدم‌ها قابل تقسیم به دو گروه هستند؛ آن‌هایی که به استادیوم فوتبال رفته‌اند یا نرفته‌اند. در دل جمع اشک ریخته‌اند یا نریخته‌اند. خندیده‌اند یا نخندیده‌اند. فریاد کشیده‌اند یا نکشیده‌اند…و سرانجام فوتبال را دوست دارند یا ندارند.»

«برف‌اندیل» یا برف‌چال، مهارتی برای ذخیره آب در سرزمین کم‌آب ایران بوده که در مناطق کوهستانی و بیشتر بین عشایر رواج داشته است؛ مهارتی که به شدت تحت‌تأثیر تغییرات جوی و اقلیمی کره زمین قرار گرفته و با وجود آن‌که یک سال از زمان ثبت آن در فهرست آثار ملی نمی‌گذرد، اما احتمال انقراض آن می‌رود.

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خراسان شمالی اعلام کرد: مجموعه تاریخی “مفخم”، “تپه منصورباغی”، “تپه نادری”، “ارگ بلقیس” و “تپه بلور” و “استقلال”، بیش‌ترین تعداد مالکان خصوصی را در حریم خود دارند که با اعتبارات تعیین شده از سفر ریاست جهموری، قرار است مسأله حریم آن‌ها حل شود.

پس از شکست تیم ملی ایران مقابل انگلیس که با نتیجه ۶ بر ۲ به نغع رقیب رقم خورد، دو رویکرد را از اغلب رسانه ها شاهد بودیم. رویکردهایی کاملا متفاوت اما در یک وجه، مشترک: وارد کردن سیاست به فوتبال. امری که در این سال ها به کرات مانعی بر سر راه پیشرفت ورزش کشور و سبب ساز انفعال عنوان شده است.

 «به نام خدای رنگین کمان»، عبارتی است که در این چند روزه در موقعیت‌های گوناگون بسیار دیده و شنیده‌ایم. ترجیع ‌بندی که بیش از هر چیز نشان‌گر همراهی گوینده با ماجرای غم‌بار کیان پیرفلک، پسربچه ۹ ساله ایذه‌ای است که در جریان ناآرامی‌ها جان خود را از دست داد و پس از آن ویدیویی شامل تکلیف درسی اختیاری از او منتشر شد که کلامش را با این عبارت آغاز کرده بود. اما آنچه در این میان غریب می‌نماید، سوء استفاده برخی از سودجویان از این ماجرا برای تبلیغات است! باورتون می‌شود؟

مرکز پژوهش های مجلس اعلام کرد: بودجه و اعتبارات درنظر گرفته‌ شده برای یگان حفاظت میراث فرهنگی کافی و حامی نبوده و چالش‌برانگیز است.

۱۵ دوره از برگزاری جشنواره موسیقی نواحی می‌گذرد؛ جشنواره‌ای که هدف آن حمایت از موسیقی قومی ایران زمین، هنرمندان این حوزه و در نهایت ارتقاء فرهنگ عمومی در جامعه تعریف شده است. ولی مسئله‌ای که به موازات اهداف برگزاری این جشنواره به ذهن متبادر می شود، این است که آیا حمایت از فرهنگ و هنرمندان نواحی طی یک سال، تنها با برگزاری یک یا نهایتا دو دوره جشنواره کافی است؟